Feeling free

Met een rustig draf je liep ze door het water. Het water was hier ondiep dus kon ze er in haar wolven gedaante rustig door heen. Al was het winter en lag de sneeuw hier zeker een halve meter hoog. Het was fijn om hier te zijn. De bewoners uit het dorp waren veel te bang om hier te komen. Ze moesten over het dode pad en de menselijke bewoners zagen dit als vervloekt pad. Stomme bijgelovige mensen ook. Vertel ze iets en ze geloofd het meteen. Zo kwamen ze ook alleen voor het hoog nodige in het bos. Ze dachten dat er een gruwelijk wezen in het bos woonde. Dat was ook waar. Maar het was er niet 1 het waren er vele en er zouden steeds meer bij komen daar was ze zeker van. Ze waren ook niet gruwelijk. Dat vond zij tenminste er waren natuurlijk weerwolven bij die het leuk vonden om zomaar een mens te doden, maar daar hoorde ze niet bij.

Ze stopte even om wat te drinken. Hum het wat was hier zo helder het smaakte veel beter dan in het meer of het water dat in de dorpen op te pompen was. Dit was dan nu ook de enigste water wat niet bevroren was. Al het anderen water had nu een dik laag ijs. Je kon er gewoon over lopen. Nou hier had je dan het magische over het water lopen waar zo vaak mensen over had horen praten. Ze moest dat ook maar eens gaan uitproberen. Ze had het als pup wel eens gedaan maar ze was toen weer vertrokken naar een plek waar nooit sneeuw leek te vallen. Ze miste het. Maar ze miste deze plek ook. Hier hoefde ze niet 3 keer om te kijken om er zeker van te zijn dat ze niet bekeken werd. Ze was hier vrij, echt vrij. Een korte huil van vreugde klonk er dan ook direct achter na. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW.
Ze schudde een keer met haar witte vacht. Daarna stond ze op en ging haar witte vacht over in bruin haar en werden haar zachte poten werden benen. Binnen enkele seconde was een mens. Ze trok haar bruine cape even extra struk om zich heen. Ze veegde wat sneeuw weg van de rots en ging toen zitten. Ze viste haar tekenblok uit haar tas en wat houtskool en begon toen rustig de omgeving te tekenen.

Een grijze gedaante zwierf rond in de bossen van het noorden. De rivier ruiste duidelijk hoorbaar ergens aan haar linkerzijde en ze volgde trippelend de koers die haar naar het verkoelende water zou leiden. De opmerkelijk lange grijze haren van haar vacht deinde mee met de melodie van de wind en Zara genoot. De grijsblauwe ogen fonkelden en haar oren waren naar enigszins naar voren gekanteld; alert, opgewekt. Haar passen versnelden, steeds harder en harder, totdat ze tot een volle sprint overging. Hoewel ze het als wolf nooit zou kunnen bevriezen in deze delen van het land, tintelde haar benen ondanks de grijze plukken vacht van de kou. Het was hartje winter en de ondergrond was bedekt met een speelse laag sneeuw. Aan het geluid van de rivieren te horen waren deze nog lang niet bevroren, het zou heel wat onder de nul moeten zijn om dat te laten gebeuren.
Een geluid bereikte haar gevoelige oren en ze stopte abrupt, midsprint. AOOOOEEEEWWWWHHH, galmde het door het bos. Duidelijk een wolf, of was het een weerwolf? Deed er niet toe, alles met vier benen was op dit moment welkom en Zara zette de looppas er weer in, geprikkeld door nieuwsgierigheid. Haar tong hing uit haar mond en ze hijgde om af te koelen, ondanks de kou toch nog warmgelopen. Dankbaar plonste ze zonder aarzelen het water in en waadde verder erin totdat haar buikharen net langs het wateroppervlak scherpte. Met gulzige slokken deed ze zich tegoed aan het koude rivierwater en liet de lijn van de rivier haar begeleiden naar de bron van het geluid - de teef of reu die zich had uitgeleefd. Droevig had het niet geklonken, en er was ook geen ondertoon van pijn in het geluid geweest dus Zara stapte kalm verder, haar poten lieten kringetjes achter in het water. Een gedaante begon zichtbaar te worden in de verte en vol verbazing bleef ze staan. Ontzet staarde ze naar de plaats waar de huild momenten geleden vandaan was gekomen. Geen wolf, maar een meisje met blonde haren had zich bovenop een van de rotsen bij het water opgesteld. Een tekenblok rustte op haar knieen en ze hield enkel een blokje houtskool in haar handen. Geconcentreerd maakte ze lijntjes op het papier, zo nu en dan opkijkend naar haar omgeving. Besluiteloos bleef Zara een paar passen voor het meisje wachten, nog niet helemaal zeker dat het meisje de wolf was geweest die de kreet had doen klinken.

[ik merkte dat Duvan hiervoor ook gepost had, en jij daarna weer gereageerd, waarom is dat weggehaald eigenlijk? x ]

[hij was niet meer active en om alles vloeiend te laten lopen]

Een kleine grom ontsnapte uit haar mond toen ze uitschoof. arg nu had ze weer een teken vel verpest. Haar teken blok was al duur genoeg en goede houtskool krijgen was ook een kunst. Vaak moest ze het zelf maken en dat was bijna niet te doen. Ze draaide het blok om zo dat ze op de achterkant kon teken. Maar ze had nog geen streep gezet of de geur van wolf kwam in haar neus. Ze draaide zich zelf om en zag een grijze wolf staan. Dit was de kans de kans om een wolf te tekenen. De wolf leek verstijft te staan van iets en zo kon ze meteen snel tekenen leren. Ze keek de wolf met haar helblauwe ogen even aan en richte zich daarna op het teken blok. De eerste lijnen gingen al op het papier. Eigenlijk moest ze eerst het landschap tekenen. Maar de wolf kon elke moment gaan. Het landschap zou niet weglopen en kon ze nog weg laten of er bij tekenen als ze wou. Ze had nu de kans om de wolf te teken. In haar enthousiasme vergat ze om de weerwolf of wolf gedag te zeggen. Misschien was het stom en had ze het beter kunnen vragen. Zo wis ze zeker dat de wolf niet weg zou gaan als die tenminste getekend wou worden. een echte wolf zou de tekeningen niet kunnen snappen. Daar waar ze gewoon te premitief voor

(niet veel flut)

Een grom weerklonk uit de mond van het meisje en Zara verstijfde, meteen alert. Hoewel ze verder niets zei bleek het meisje haar duidelijk opgemerkt te hebben, en een opgewonden stemming leek haar te overvallen. Steeds weer voelde Zara dat haar blik op haar gericht was en ze fronsde verward. Die blik was niet venijnig of boos, juist dankbaar dat ze er was. Ze volgde met haar ogen de langzame, ritmische bewegingen die het meisje met haar hand maakte en begrip schoot over haar gezicht. De bewegingen sloegen om in vlugge, harde krassen. Natuurlijk kon ze vanaf hier niet zien wat ze tekende, het blok was immers van haar af gekanteld maar ze had zo'n donkerbruin vermoeden dat zij het gelukkige onderwerp was, enfin de reden voor de velen blikken die haar kant uit kwamen. Geamuseerd bleef Zara staan waar ze was, redelijk ontspannen voor een wolf in het bijzijn van een mens. Het water klotste tegen haar benen en onderbuik, opgestookt door de wind die in het noorden aanwakkerde. Haar staart zwiepte loom heen en weer en lenig sprong ze op de oever, op het droge stuk. Langzaam liet ze zich zakken tot ze in een liggende houding was, haar grijsblauwe ogen nu getraind op de ogen van het meisje zodat als ze weer een keer opkeek, ze elkaar recht in de ogen keken. Voorlopig legde Zara zich erbij neer om tekenmodelletje te spelen en rolde op haar rug om in de sneeuw te woelen. De vochtige grond werkte zich in, zelfs in haar dikke, lange vacht en Zara kantelde zich weer op haar buik - die haren waren toch al doorweekt door de rivier. Ongeduldig, zelfs wat rusteloos hees ze zichzelf weer overeind en stoof met bijna volle snelheid op het meisje af, om een meter voor haar haar lichaam te keren. Grinnikend voelde ze het sneeuw onder haar poten naar alle kanten wegstuiven, ook op de rode mantel van het meisje. Ze stond nu pal naast de onbekende kunstenares en liet zich weer zakken, ondertussen turend naar het blok - ja hoor, haar vermoedens waren juist geweest. De silhouetten van een grijze wolf met een bijzonder lange vacht dansten op het papier, en Zara geeuwde zelfvoldaan, alsof zij degene was die een zelfportret op het papier had getoverd.

[Ooh okay ik snap het, nouja hopelijk dit keer beter (:]

Ze keek de wolf paar keer recht in de ogen toen ze opnieuw keek om de wolf goed te teken. De wolf bleek niet echt stil te zitten en leek het leuk te vinden om het zo moeilijk mogelijk te maken voor haar. Het liefst had ze de wolf tot bedaren gebracht. Maar misschien schrok de owlf als ze een anderen beweging zou maken. Dus bleef ze dood stil zitten terwijl ze tekende. Ze had het lichaam bijna af en moest op de hoofdlijnen na nog de kop van de wolf. Ze keek net op en opeens schoot de wolf op haar af. Ze schrok en ze viel bijna achter over. Maar ze kon zich net houden. Ze voelde de sneeuw onder haar rode mantel dwarrelen. Ze keek even opnieuw naar de wolf die nu aan haar zeiden stond. Ze strekte haar even zachtjes richting de wolf en aaide haar tussen haar oren. 'wat is je naam' vroeg ze kort. Ze tilde het hoofdje van de wolf even op zo dat ze hem goed zag. Daarna ging ze veder tekenen.

-flut-

photo studio werk:

Het meisje schrok hevig van Zara's plotselinge "aanval" maar herstelde zich al gauw. Haar hans reikte uit naar de wolvin en streelde haar tussen de oren, iets wat Zara nog nooit ervaren had, wie van de mensen ging er nou weer een wolf aaien? Verbijsterd volgde ze de verdere bewegingen van het meisje, die haar tekenpogingen voortzette. Het was geen onaangenaam gevoel geweest, juist een lekker gevoel - zou het meisje het nog een keertje doen? Afwachtend bleef ze over haar schouder staan turen naar het tekenblok. "Wat is je naam?" vroeg het meisje, tussen het tekenen door. Natuurlijk kon Zara antwoorden, en er waren twee mogelijkheden. Als ze haar naam zei, en een gesprek aanging met het meisje dan was het meisje ook een weerwolf, ze konden elkaar immers allemaal verstaan. Maar in dat geval zou ze meteen weten dat ze een weerwolf was en zou ze die lekkere kriebels niet meer krijgen. Optie twee was zich van de domme houden, alsof ze een doodgewone wolf was en een beetje speels het meisje plagen. Zonder al teveel nadenken koos ze optie twee en een grijns deed haar mondhoeken omhoog krullen. Met een gespeelde onbegrijpende houding keek ze het meisje aan, alsof ze de klanken wel hoorde maar de taal niet begreep. Ze lag nog steeds, en het meisje had geen verdere aandacht aan haar geschonken. Verontwaardigd snoof Zara even, en staarde om zichzelf af te leiden even naar het blok. Ze zag haar eigen gezicht recht naar haar opkijken, een briljante gelijkenis nu die een beetje uitgewerkt was. Op de tekening lag ze eveneens, en net achter haar voorpoten eindigde het vel papier. Peinzend keek ze het getalenteerde meisje aan, en bewonderde het kunstwerk. Tevreden over haar portret wentelde ze haar lichaam om totdat ze op haar rug lag, en woelde in de sneeuw. Zo bleef ze liggen, met haar poten in de lucht, een tevreden grijns op haar gezicht en een vriendelijk meisje naast haar.

[ook flut xd]

Ze moes laggen toen de wolf achter haar ging staan. De wolf leek haar woorden niet te verstaan. Wat vreemd was want ze rook erg naar een weerwolf. Maar mischien was de weerwolf als hafling opgegroeid tussen de wolven en wist ze niet beter. Zij was dan ook een van de enigste weerwolven die wist dat aaien lekker was en normaal. Mischien te danken dat haar moeder lang als hond had geleefd hen hem altijd aaide.

Ze keek tevreden naar haar tekening toe ze klaar was. Ze had de wolf liggend getekend om dat ze te groot was begonnen en het zo beter op het papier tekende. De wolf keek even naar het papier en ging daarna vrolijk op het de grond liggen. Ze rolde wat door de sneeuw en bleef op haar rug liggen. Silver stopte haar tekenblok in haar tas en knielde daarna langs de wolf neer. Ze kriebelde de wolf over haar buik terwijl ze te vrede glimlachde. De wolf had wel een beloning verdient voor

(hum weinig inspratie)