Getting hungry

Aralyn zette haar vacht op terwijl ze haar neus in de lucht stak en de bijtend koude lucht naar binnen snoof. Ze stond net buiten het bos, achter de simpele houten omheining van één of andere schapenfokkerij. Het miezerde zachtjes en was bijzonder koud. Aralyn snoof nogmaals en ze rook geen mensen die in de buurt waren, daarentegen wel een flinke kudde gezonde schapen. Bij de geur daarvan begon ze meteen al te watertanden en ze moest flink op haar tanden bijten om niet als een dolle stier over het hek te springen en zich midden in de kudde schapen te werpen, zonder eerst goed op te letten of iemand haar zou zien. Niet dat dat zo'n ongelooflijk probleem zou zijn. Aralyn kwam immers normaal gesproken nooit in het dorp en zelfs al zouden ze weten dat deze grijs-witte wolf een weerwolf was, dan nog zou het voor Aralyn gemakkelijk zijn om ergens anders heen te gaan. Ze was niet gebonden aan deze plaats of andere mensen, enkel Ekster, aan wie ze een belofte had gedaan. Maar Ekster op haar beurt had Aralyn beloofd zich aan háár regels te houden en loyaal te zijn aan haar, en dat zou betekenen dat Ekster mee moest als Aralyn zou vertrekken. Of ze dat nu wilde of niet. Ekster was nu gebonden aan Aralyn en dat kon ze niet meer ongedaan maken.
Zo te ruiken was de kust veilig - Aralyn dook onopvallend onder de houten planken door en liep richting de opééngeplakte kudde schapen die in de verte te zien was. Verscheidene andere boerderijen doemden op in de verte maar Aralyn was snel en effectief. Ze sloop op de schapen af en liet zich pas op het laatste moment zien. De kudde schrok en viel uiteen, schapen renden in paniek weg, bang voor Aralyn's grommende wolvengedaante. Snel koos ze een prooi uit, een zwart schaap van gemiddelde grootte. Ze trok een sprintje en klemde haar kaken rond de hals van het schaap. Het schaap blaatte luidruchtig terwijl het bloed haar longen in liep. Aralyn zette haar poten op de borst van het dier en wilde net haar genadeklap toedienen toen een geluid haar afleidde. Ze hief haar kop en keek om, terwijl het schaap onder haar poten roggelend ademhaalde en langzaam begon te sterven.

[Klein, flut, maarja, balluhn :3]
[Zaraah! Eventueel anderen, na toestemming te hebben gevraagd]

Met haar oren naar voren en in een jachthouding sloop een grijze wolf in de schaduwen van de boerderijen voorwaarts. De verrukkelijke aroma van een kudde schapen dreef in een bijna zichtbare wolk voorbij en Zara grijnsde voldaan. Er bestond altijd een kans dat de boeren je zouden pakken maar een mens alleen was geen tegenstander voor een hongerige, volwassen weerwolf als zij. Dit om de simpele reden dat ze tien keer meer kracht, snelheid en lenigheid bezat, en daarnaast had ze uitstekende oren. Uit ervaring wist ze dat als ze in haar wolfvorm rondsloop, ze over het algemeen scherper was, en feller. Haar maag rommelde luidruchtig en ze versnelde haar pas, haar waakzame ogen draaiden van links naar rechts in de kassen. Daar waren ze dan, die malse middaghapjes. Zara liep niet warm voor het uitpluizen van die wollen wintervacht, maar de smaak van een vers schaap ... onwetend gleed haar tong over haar vlijmscherpe tanden, en voor een krakkemikkig houten hek bleef ze stokstijf stilstaan. Ze stond de goede kant op voor de wind, die domme beesten waren niet zo oplettend. Haar ogen volgden de bewegingen van de onderkaken van de schapen, verreweg de meest gebrukte spier in hun lichaam. Tevreden dat zij hier de enige vorm van intelligente dier of mens was, gaf ze zichzelf het all-clear teken, de pret kon beginnen.
Zo stil als de nacht kwam Zara in actie en zette haar poten in beweging. Afgezien van zichzelf kon niemand het geluid horen van haar poten op de harde, bevroren ondergrond en ze was dan ook zelfverzekerd, er bestond geen twijfel over dat ze zou falen vandaag.
De geluksvogel die ze voor vandaag had geselecteerd was een zwart schaap, verder niet verschillend van de anderen kwa grootte. Haar hele lichaam trilde van verwachting en ze watertandde, de smaak van het dier al sterk in haar mond. Ze zette de laatste stap van haar voorbereidingen neer en hing een ietwat terug, om meer kracht te verzamelen voor de stormloop. Als een kanonskogel schoot ze op de kudde af, en verbijsterd liet ze een kreet horen, haar poten snel terugkrabbelend. In plaats van dat de kudde van haar afholde kwamen ze met een noodvaart haar kant op en Zara slalomde om de lompe beesten heen, verbijsterd door de ommekeer. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zocht sidderend naar datgene dat haar haar prooi gekost had.
Een vreemde, lichtgekleurde wolf stond trots bij haar vangst, dezelfde zwarte ooi die Zara op het oog had gehad. Helemaal in de ban van het moment en de adrenaline van de jacht ontsnapte een luid, vijandelijk gegrom Zara's keel en ze ontmoette de ogen van de teef.

[waah dit moet het dan maar worden xd]

Aralyn's ogen stelden zich razendsnel scherp op een grijs-bruine wolf, enkele meters verderop. De niet bijzonder sterke maar wel overduidelijke geur van een weerwolf drong haar neus binnen. Het was een verbaasde maar razende teef, ze keek strak naar Aralyn en diep vanuit haar keel klonk een vijandig gegrom. Ze stelde haar aanwezigheid overduidelijk niet op prijs. Aralyn reageerde minder fel dan de wolvin. Ze draaide zich langzaam naar haar toe, terwijl haar poten nog steeds op het inmiddels gestorven schaap rustten, en ontweek de priemende blik van de teef niet. Aralyn voelde de instinctieve drang om haar haren op te zetten, haar oren in haar nek te leggen en een gevecht aan te gaan, maar ze onderdrukte haar roekeloze instinct. Hoewel er een bijna onhoorbare grom over haar lippen rolde reageerde ze niet zo impulsief en vijandig. Ze nam de teef in zich op, en de bijzonder lange vacht van het dier viel haar op. In deze strenge winter zou ze waarschijnlijk minder vatbaar voor de kou zijn dan de meeste andere wolven. Daar had ze een mooi voordeel, maar tegenover ieder voordeel stond een nadeel.
'Honger?' vroeg Aralyn nonchalant toen ze de maag van het dier hoorde rommelen. Ze grijnsde kort en boog zich voorover om de wond in de nek van het schaap verder open te reiten. Een effectieve manier die voorkwam dat je het schaap zou moeten plukken als een kip. Het scheelde behoorlijk wat moeite wanneer je alleen maar de huid hoefde te verwijderen. 'Ga je gang hoor, schapen zat hier,' vervolgde Aralyn op dezelfde nonchalante en ietwat afstandelijke toon, terwijl ze naar de kudde angstige schapen een eindje verderop knikte. Ze zette haar tanden in het warme vlees van het schaap en werkte het langzaam en genietend naar binnen. Het vlees vulde haar maag en het voelde lekker om weer wat in haar maag te hebben. Ze had al een tijdje niet gegeten, aangezien de hoeveelheid prooien in het bos schaars was. Vandaar dat ze de moeite had gedaan om naar de boerderijen te reizen, waar goed gevoede schapen stonden, klaar om geserveerd en gegeten te worden.

[Snel maar wat gekrabbeld :3 Ga zo eten en strax vb'en]

Ook haar metgezel liet een korte grom horen, maar zo zachtjes dat Zara er bijna moeite voor moest doen om het te horen. De plukken lange vacht in haar nek waren overeind gaan staan en het kostte Zara opvallend veel moeite en zelfbeheersing om ze te herstellen. Ook haar staart hield ze kaarsrecht, in het verlengde van haar lichaam gehouden. Omdat dit een teken van aggressie, van dominantie was liet ze het naar boven krullen, op een vriendelijkere, maar arrogante, manier. Af en toe wist ze geen raad met zichzelf, als ze deze situatie als mens had moeten oplossen had ze rap een ander schaap uitgekozen en hem gesmeerd, maar haar wolf-ik zat anders in elkaar. Haar ogen bleven spleetjes terwijl ze toekeek hoe een andere wolf ervandoor ging met haar lunchhapje. Haar maag protesteerde gevig, jaloers op het tafereel voor haar en ze watertandde. Onwetend was ze naar voren gekropen, balancerend op haar hurken. Het geluid van een lap vers vlees die van het dier gescheurd werd, gecombineerd met de geur treiterde haar geduld. Haar ogen weken geen moment van de teef af terwijl ze de paar passen zette die haar pal naast de wolf brachtten. Zwijgend, als een iets donkerdere schaduw van de teef bleef ze staan, om even een moment te nemen om te kalmeren. Ze voelde de aanwezigheid van de teef naast zich maar al te goed, en had geen idee wat ze kon verwachten. Zonder liefelijk te glimlachen, wat ze haar gewoonte had gemaakt, sprak ze, "Wat doe je hier? Waarom heb je uitgerekend deze weide uitgezocht voor een jachtpartijtje? Zag je niet dat ik hier al mijn pauzegebied van had gemaakt?" Er was een duidelijke, norse ondertoon in haar stem aanwezig en ze was niet in het humeur voor grapjes. Hoewel de boosheid alweer begon te zakken - Zara was iemand die het niet kon opbrengen om lang kwaad te blijven - wist ze dat ze maar beter de verleiding kon weerstaan en niet ongenodigd een hap te nemen.

[wow klein flutpostje maarja :3 ]

De onbekende wolvin leek Aralyn's reactie niet echt op prijs te stellen. Ze had haar lange warrige haren overeind gezet waardoor ze er ietwat belachelijk uitzag en ze hief haar staart ten teken van aggressie en dominantie. Vervolgens sloop ze langzaam op Aralyn af, en hield vlak naast haar halt.
'Wat doe je hier? Waarom heb je uitgerekend deze weide uitgezocht voor een jachtpartijtje? Zag je niet dat ik hier al mijn pauzegebied van had gemaakt?' bracht ze op geïrriteerde toon uit. Aralyn was van plan opnieuw nonchalant te reageren, de aggressie van de dominante teef te ontwijken en haar uit te laten razen. Maar met de aanwezigheid van de wolvin, zó dichtbij dat ze haar adem in haar nek voelde, werd haar zelfbeheersing behoorlijk op de proef gesteld. Aralyn's wolveninstincten gaven haar twee opties: vechten of vluchten. En hoewel Aralyn met alle macht tegen haar impulsieve instinct vocht, kon ze het niet geheel onderdrukken. Over haar lippen rolde een angstaanjagend gegrom terwijl ze zich op de teef richtte en haar strak aankeek. Haar oren draaiden zich in haar nek en haar staart hief ze in dezelfde positie als de wolvein had gedaan.
'Uit mijn buurt,' gromde Aralyn dwingend. 'Nú!' Het kwam eruit als een woedend gegrauw, geen normaal praten, maar iets dreigends en angstaanjagends. Ze keek de wolvin woedend aan zonder te knipperen. Een belediging, of twee of drie, allah, daar had Aralyn geen problemen mee. Als mensen tegen haar dreigden of boos deden, ook geen punt. Aralyn maakte er wel iets van, waardoor de ander kon blijven razen maar zei gewoon rustig door kon eten. Maar zó dichtbij komen, dat was iets wat maar weinig wolven zouden doen. Enkel brutale klieren die daarboven niet helemaal in orde waren, deden zoiets stoms. En deze wolvin moest hoognodig eens een lesje bijgebracht worden als ze dit deed. Ze zou er niet zonder pardon vanaf komen.

Het donkere, insignificante wolkje dat tussen de teef en haar in de lucht hing, te transparant om er veel van te merken schokte bij de landing van Zara's woorden. Ze dansten in het midden van de wolk, in wachtende houding tot ze ontvangen zouden worden door haar metgezel en binnen een mum van tijd was de wolk vertienvoudigd in grootte en verdonkerd van kleur. Een laag, onvriendelijk gerommel was te horen en alle hel dreigde los te barsten. Zo stond Zara er nu voor, grote flapuit die ze geweest was. Het 'dreigende gerommel' die ze zich had voorgesteld luidde - voor haar - nogmaals in de lucht en haar oren kantelde eerst naar de teef, vervolgens plat naar achteren. Ook zat er in het gerommel een gedeelte protesterende, lege maag maar daar bekommerde ze zich op dit moment niet om. Met haar oren in haar nek ving ze de reactie van de wolvin nog luid en duidelijk op, onvriendelijke intonaties klinken vaak harder in de oren. 'Uit mijn buurt. Nu!' snauwde de teef haar toe en een hels gegrom ontsnapte haar keel. Voor Zara's ogen zwelde ze op, met opgezette nekharen en staart spiegelde ze haar eigen houding. Als blikken konden doden was Zara op slag dood geweest maar toch hield ze oogcontact, onwillend om de eerste te zijn die toegaf aan de dwang en haar blik afwendde. Een spelletje dat voor een wolf weinig moeite kost, bij een mens gaan de ogen al gauw tranen, wist ze uit ervaring. Het gestorven schaap lag tussen hen in, de oorzaak van hun ruzie ook al was Zara er niet zeker van dat deze opvliegende teef deze kennis deelde. Ze voelde dat haar uithoudingsvermogen voor haar boze bevlieging af begon te nemen maar ze hield vol, de woede half onvervalst en voor de andere helft een poppenkast. Haar staart zwiepte langzaam van links naar rechts terwijl ze antwoord gaf. "Ik? Opkrassen? Was jij niet degene die mijn prooi inpikte?" daagde ze de teef uit. Ondanks haar woorden nam ze een enkele stap naar achter, het scheelde misschien een halve centimeter van haar laatste plekje, en forceerde ze een zoete glimlach op haar gezicht. "Beter zo? vroeg ze honend. Zara deed haar uiterste best om met haar ogen het schaap, met de daarbij horende overheerlijke geur, te ontwijken, in de angst dat haar maag luid beklag zou doen en haar voor schut zou zetten. Nee, dit probleempje stond haar helemaal niet aan, vooral niet toen ze de blik in de ogen van de teef interpreteerde. Ze kon zonder enige twijfel zeggen dat een gevecht voor haar "tegenstander" geen enkel probleem zou zijn, voordat je het weet begonnen en in een oogwenk weer opgelost. Hoewel ze af en toe wat persoonlijkheidsprobleempjes had, en een grote mond kon hebben, was ze helemaal niet het gemiddelde vechttypetje en had ze hoogstens twee keer in zeventien jaar een ruzie gehad die door middel van tanden en klauwen opgelost diende te worden. Nee, het kon nog een lange dag worden.

Hoewel Aralyn kennis had gemaakt met vele brutale wolven was ze er vanuit gegaan dat de wolvin een stap terug zou nemen. Niet dat ze haar aggressie zou laten vallen, maar wel dat ze zeker even goed zou nadenken over welke grens ze overschreden had. Ze kwam te dichtbij, véél te dichtbij. Aralyn deed over het algemeen niet zo moeilijk maar haar bewegingsruimte was haar veel waard. Ze accepteerde de wolvin's dominante gedrag, ze liet zich misschien niet bevelen, maar ze kon er nonchalant over doen en doen alsof ze het niet zag. Maar nu de wolvin zo dichtbij was gekomen had ze haar instincten niet kunnen onderdrukken, en hoewel Aralyn's dierlijke instinct vocht en bijna de overhand kreeg, had ze er spijt van dat ze haar nonchalante gedrag had laten vallen. Het was moeilijk om nu diezelfde houding te hervatten, en als ze aan het worstelen was met zoiets was ze een gemakkellijk doelwit voor de tegenstandster. Het was altijd gemakkellijk om aan te vallen wanneer de ander zijn concentratie er niet bij had.
'Ik? Opkrassen? Was jij niet degene die mijn prooi inpikte?' gromde de teef brutaal. Ze reageerde alsof ze op Aralyn neerkeek, alsof het een onwetend pupje was, wat maar al te snel hapte. Maar toch deed ze een stap achteruit, een kleine stap. Wanneer een mens had toegekeken had hij de beweging waarschijnlijk niet eens opgemerkt, maar Aralyn's scherpe wolvenogen namen die beweging in zich op alsof het even aandacht-vergend was als haar dierlijke gegrom. 'Beter zo?' klonk de stem van de wolvin opnieuw. Ze klonk ietwat spottend, uitdagend. En Aralyn wenste opnieuw dat haar wolvengedaante niet zo werd beïnvloed door al die instincten, maar het was gewoon te sterk. Ze zocht naar een juiste nonchalante houding voor dit moment, maar die was niet te vinden, en daarom verdraaide Aralyn haar stem tot iets wat een vleem sarcasme bevatte.
'Ach, meisje toch. Ik snap dat je jaloers bent dat ik deze prooi eerder had, maar wie het eerst komt, wie het eerst maalt, nietwaar?' Aralyn's lippen krulden zich op en ontblootten haar tanden. De grom die ze uitstootte was laag en kwam diep vanuit haar keel. Aralyn was in eerste instantie niet uit geweest op ruzie, maar als deze teef het hiernaar maakte kon ze krijgen wat ze wilde. Ze was misschien niet iemand die constant uit was naar ruzie, maar als ze uitgedaagd werd sloeg ze een partijtje niet af.

Een laag gegrom beantwoordde haar nieuwe woorden, en daarbij ook het miniscule stapje die ze gezet had. Het leek wel of ze haar houding afstemde aan die van Zara want ook haar toon verloor gladjes de woede, de ondertoon zorgvuldig uit haar woorden gelaten. De sarcasme droop in bijna zichtbare druppels van haar woorden af, ''Ach, meisje toch. Ik snap dat je jaloers bent dat ik deze prooi eerder had, maar wie het eerst komt, wie het eerst maalt, nietwaar?" lachte ze honend. Indien mogelijk verkleinde de grootte van het geopende deel van Zara's ogen nog een fractie en haar staart zwiepte boos heen en weer, hoewel er geen geluid meer uit haar keel kwam. Geen boos gegrom meer, ze nam zich voor om de aggressie een paar passen terug te nemen nu het erop leek alsof zij de aanstichter en beheerder was van de ruzie. Oh, wat begon ze een hekel te krijgen aan dit typetje. "Mee eens," reageerde ze stijfjes. "Niet dat ik jaloers ben op je, natuurlijk, ik heb binnen een halve minuut een ander ooi hier op haar knieen liggen. Het is meer je houding die me niet aanspreekt." En juist wat sprak haar niet aan? Het sprak haar niet aan dat de wolvin zich gedroeg alsof deze hele buurt haar eigendom was. En het sprak haar niet aan dat ze eruitzag alsof ze het liefste bovenop haar wou springen en een paar plukken lange, grijze vacht wat losser zou maken. De sfeer bubbelde voor Zara's ogen en haar poten jeukten om iets te doen, het maakte niet uit wat, als het maar even wat anders was als woorden uitwisselen met deze teef.
Soepel draaide ze zich om en fixeerde haar ogen en aandacht nogmaals op de kudde schapen, die zich helemaal aan het andere eind van de weide bevonden. In een lage jachtpositie sloop Zara stilletjes tussen het gras door naar de kudde. Eenmaal dichtbij trippelde ze zoekend heen en weer en selecteerde een tweede prooi, volledig volwassen hoewel het kleiner dan gemiddeld leek te zijn. Naar aanleiding van de soesa die er net ontstaan was staakte ze haar gewoonlijke jacht tactiek en cirkelde om de kudde heen, om de angst erin te brengen. Haar selectie bevondt zich aan de rand van de cirkel en het enige wat Zara hoefde te doen was een fractie van een seconde terughouden, een aanloop nemen en een vliegende sprong wagen. Haar sprong was niet geweldig getimed, ze belandde zowat op het witte schaap, desondanks klampte ze haar tanden vliegensvlug in de hals van het dier. De lompe viervoeter viel angstig blatend neer, ietwat gorgelend met elk geluid dat het probeerde te maken. Triomfantelijk zocht ze de ogen van de teef op en bleef haar lange tijd aankijken, voordat ze een hap nam. Ook nu waren haar ogen naar de wolvin toe gericht, haar tanden verscheurden de schouderspieren van het dier en het leven van het beest was op. Hoewel het haar goed deed en haar luid protesterende maag eindelijk tevreden gesteld werd had ze toch het gevoel dat ze een wedstrijd verloren had, de magere tweede plek. Overtuigd dat haar vangst minder goed smaakte als het zwarte schaap schoot er een grimas op haar gezicht, maar ze was te hongerig om haar lekkere hapje te staken.

Hoewel Aralyn deed alsof ze volledig ongeïnteresserd was, observeerde ze de wolvin grondig vanuit haar ooghoeken. Ze zag haar ernstig geïrriteerde gezichtuitdrukking en zag aan haar houding dat haar irritatie steeds erger begon te worden. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen en er was een soort tweestrijd in haar ogen te zien, maar ze kwam lanzaam tot rust. Ze onderdrukte haar emoties en koos voor een andere tactiek om Aralyn dwars te zitten of iets dergelijks.
'Mee eens,' eens klonk de stem van de wolvin ingehouden. 'Niet dat ik jaloers ben op je, natuurlijk, ik heb binnen een halve minuut een ander ooi hier op haar knieen liggen. Het is meer je houding die me niet aanspreekt.' Aralyn lachte een snerpende onvriendelijk gelach, waarna ze zich over haar prooi boog en er nieuwe lappen vlees vanaf begon te scheuren. Sprak Aralyn's houding haar niet aan? Naar Aralyn's mening had zij absoluut meer recht om de houding van de ander niet aan te staan. Ze had zoveel meer reden. Allereerst was ze simpelweg gekomen om zich te voeden, en vervolgens - omdat ze de prooi had gevangen die de wolvin op het oog had gehad - werd de wolvin razend en had ze meteen een aggresieve houding aangenomen alsof Aralyn haar diep gekwetst had. Aralyn had gereageerd op haar reactie en vervolgen verweet de wolvin dat ze vanalles van haar had afgepikt, of waar het alemaal ook op sloeg. Ze had geen recht om dat te denken, dacht Aralyn opnieuw. Ze stelde zich behoorlijk aan. Aralyn was van plan om er opnieuw een sarcastisch antwoord bovenop te gooien maar de wolvin leek geen zin te hebben in een reactie en ze stormde weg. Net toen ze dacht dat die teef gevlucht was zag ze dat ze een poging deed om ook een schaap te vangen, wat niet moeilijk was aangezien die domme beesten niet harder liepen dan 5 kilometer per uur. De wolvin wierp zich in een slordige haastige sprong op het dier en doodde het snel, waarna ze Aralyn doordringend aan bleef kijken. Aralyn trok ongeïnteresseerd een wenkbrauw op naar de niet echt indrukwekkende aandachttrekkerij en ging door met eten. Ze schrokte zoveel mogelijk vlees naar binnen als ze op kon, liet een rood-zwarte hoop hooi achter en richtte haar blik op de wolvin en vervolgens op het hek. Ze schudde haar kop, maakte haar beslissing en zette koers richting het hek. Ze keerde de wolvin niet volledig de rug toe zodat ze haar uit haar ooghoeken nog kon zien en sprong over het hek weg richting het bos.

[Kutpost van mij maar ik had niet zo'n zin om Aralyn nog een keer te laten happen xd]

De onbekende wolvin leek totaal niet onder de indruk van Zara's nieuwe vangsten en ze kreeg de indruk dat ze het er zo alsmaar slechter op maakte. Terwijl ze zelf wat voorzichtig van het dier begon te eten merkte ze met opgetrokken wenkbrauwen het schrokkende vreten van de teef. Het leek wel of ze een nieuwe recordtijd wou behalen, zo veel mogelijke vlees in zo kort mogelijk tijd schranzen. Zara besloot hierin haar waardigheid te behouden en vervolgde haar nette eetstijl. Het zwarte schaap was nog niet op of de wolvin draaide zich al om om Zara met haar stomme jaloerse bui te verlaten. Haar ogen ontmoette die van Zara, blijkbaar was ze zich niet volledig onbewust van haar metgezel. Omdat ze toch niets beters te doen had dan doelloos het tweederangsschaap naar binnen te schrokken slikte ze haar laatste hap door en zette de achtervolging in. Ze hield haar pas rustig, gelijk aan die van de teef voor zich en dus hield ze telkens evenveel afstand. Haar staart was in zo'n lage positie dat het bijna over de grond meesleepte, en ze was erop alert dat de wolvin zich plotseling zou omdraaien en tot een aanval over zou gaan. De teef en haar gedrag interesseerde Zara wel en ze had al besloten het een en ander over haar uit te zoeken; wat voor persoonlijkheid ze nou echt bezat, of ze zo'n badass wolfje was of juist niet, dat soort dingen. Met een inwendige zucht bekeek ze de taak die ze zichzelf had opgelegd en constateerde wat ze net al gemerkt had; deze rustige wolvin zou geen makkelijke zijn.

[wowowow wat een hoop onzin xd en best wel laat gereageerd x3 sorry, probeer er maar wat van te maken ]