titelloos

Isole wandelde met een rieten mand aan haar arm door het dorp. De nauwe
straatjes kronkelden tussen de huizen en werkplaatsen door. Je kwam veel mensen tegen maar, allen waren aan het werk. Het waren tijden dat je niet stil kon zitten en als je lui was kon je nergens terecht. Ze liep langs een smidse waar een jongen bezig was met de blaasgalg te bedienen. Zijn leermeester stond ernaast op een stuk metaal te slaan. Elk vak was hier wonderlijk want, de smid maakte uit een stuk metaal weer werktuigen en een pottenbakker maakte een een stuk klei ook weer iets. De hele maatschappij was afhankelijk zijn want de boer kon niet zonder de door de smid gemaakte werktuigen en de smid kon niet zonder het door de boer verbouwde graan. Vroeger vondt ze het prachtig om door het dorp te zwerven maar hoe meer ze hier kwam hoe minder belangstelling ze kreeg. Nu ging ze alleen nog maar naar het dorp als ze wat moest halen of wat moest verkopen voor haar vader. Ze woonde op een normale boerderij bij de anderen. Ze had een normale vader en normale broertjes alleen haar moeder was niet normaal. Haar moeder was een weerwolf en zijn was een halfbloedje. Haar moeder had altijd gezegd dat ze het aan niemand mocht vertellen, Ook aan haar vader niet. TGoen ze 7 was werd haar moeder ontdekt en op de brandstapen gegooit. Ze namen aan dat haar kinderen het normale bloed van hun vader hadden maar dat had ze niet. Haar broertjes waren wel normaal. Ze had het transformeren geleerd van haar grootmoeder, een oude vrouw die aan de rand van het bos woonde. Ze had veel aan de vrouw gehad en zij had haar ook veel geleerd en nu kon ze zelfs een beetje schrijven. Dat was iets wat een meisje zoals zij niet hoefde te weten. Bijna niemand kon schrijven behalve de edelen en de schrijvers en klerken op het kasteel. Op dat moment kwam ze op het kleine plein dat de markt werd genoemd.

Dromerig slenterde een jonge vrouw over het slingerende pad in de richting van de markt. Ze had tas noch mand bij zich, enkel haar geliefde, zachtbruine luit dat op haar gebruikelijke plekje over Zara's schouder hing. Haar lange blonde lokken hingen over haar rug, en golfde over het instrument heen. Het was een winderige dag, de voorplukjes waaide in haar ogen en belemmerde haar zicht. Ze liet haar grijsblauwe ogen langs de contouren van het dorpje glijden, en liet ze rusten op het naderende plein pal vooruit. Het was een bijzonder drukke marktdag en ze moest moeite doen om tussen de mensen door te slalommen, haar ogen op de grond gericht. Ze hield er niet van om de mannen hier in de ogen te kijken, hun blikken naar haar stonden haar niet aan en meestal liep ze maar gauw door.
Zara kwam maar zelden op een markt om boodschappen te doen, geld had ze niet en de meeste levensmiddelen waren veels te duur voor iemand zoals zij. De enkele keer dat ze eens geld had besteedde ze het meestal uit aan andere benodigheden zoals de reparatie van haar kapotte kleding. Maar meestal stal ze haar eten, ook al wist ze donders goed de hoge straf die op dieven berustte. In drie jaar was ze geen een keer gesnapt en dat wilde ze zo houden ook - haar succes had grotendeels aan haar behendige vingers te danken, getraind door het bespelen van haar luit en haar snelheid. Ook het instrument zelf was cruciaal bij het stelen - het was de ultieme verstopplaats.
Nog steeds met haar hoofd gebogen keek ze onder haar oogleden door naar de kraampjes. Links en rechts was helemaal volgepropt met goederen en Zara keek haar ogen uit, toch weer even genietend om weer eens goed onder de mensen te zijn. De laatste tijd had ze in de bossen doorgebracht, in wolfvorm.
Nog steeds een beetje dromerig keek Zara niet waar ze liep en knalde ze tegen iemand anders op.

Isole stond bij een kraampje die vol lag met vis. Haring, makreel en noem maar op. Het viswijf liep luidkeel te schreeuwen zoals alleen viswijven het kunnen. Aan de andere kant van de markt liepen twee mannen tegen elkaar te schreeuwen omdat ze het niet eens waren over de prijs van het graan. Uit de herberg aan de overkant steeg ook veel herrie op van de dobbelende mannen. Hier was altijd herrie dus je was blij als je het dorp uit was en weer langs de stille akkers wandelde en waar je alleen wat hoorde als je langs een boerderij kwam. Op een boerderij hoorde je altijd wat. Kippen, geiten en koeien. Dieren waren nooit stil. Behalve een wolf als een wolf bij een boerderij kwam was hij stil, doodstil. Zelf waagde ze zich niet op boerderijen in haar wolven gedaante. Ze wist dat de boeren er prikkelbaar van werden en beter op gingen letten zodat anderen meer gevaar liepen. Ze was eens te dicht bij haar eigen huis gekomen als wolf en haar eigen vader zat haar toen op de huid. Hij had een hekel aan wolven en ook gesteld op zijn vee en kippen dus hij begon in het wilde weg op haar te schieten en een kogel ging door haar oor zodat er een ronde inham in zat. Ze werd wakker uit haar gedachten omdat er iemand tegen haar aanknalde. Ze hoorde enkele wilgentakjes van haar mand kraken dus die zou ze vandaag ook wel weer moeten herstellen. Ze zou wel weer een uitbrander krijgen omdat hij weer stuk was. Het meisje dat tegen haar aan was gebotst had blond goudkleurig haar. Ze zei: 'Bedankt voor de kapotte mand. Ik heb meer te doen dan manden maken.'


[flut]

Het meisje snauwde haar onvriendelijk toe, en Zara moest haar gelijk geven. Sukkel die je bent, mopperde ze op zichzelf. Ga toch eens een keer kijken waar je loopt! Met gloeiende wangen richtte ze haar gezicht op voor de eerste keer sinds ze op de markt gearriveerd was en ontmoette de norse blik van het meisje. Ze leek niet veel ouder als zij zelf, en ze had donkere haren. Enkele twijgen staken uit het gewoven mandje dat ze over haar arm droeg en Zara sloeg een hand over haar mond.
"Het spijt me," stamelde ze, en ze meende het oprecht. Meeste meisjes waren niet zoals zij, die zwierven niet rond zonder familie en mannen waren prikkelbaar. Gauw kwaad, zeker als het ging om kapotte spullen. "Zal ik hem voor je maken? Het is ten slotte door mijn schuld dat je mandje nu kapot is. Wacht even," voegde ze toe, en wierp het meisje nogmaals een verontschuldigende blik toe. Vanuit haar ooghoeken hield ze het meisje in de gaten, om te zorgen dat ze niet weer gewoon de drukte in verdween en verdween toen uit haar gezichtsveld, naar een plekje bos dat geen rekening hield met de grenzen tussen het bos en het dorp en bukte zich. Vlug grabbelde ze een paar stevig-eruitziende takjes bij elkaar, en viste een stuk touw - wat ze altijd bij zich had voor noodgevallen - uit de zak van haar jurkje. Zo vlug ze kon haastte ze zich terug naar het meisje en presenteerde glimlachend haar vondsten. Echt super stevig zou het niet worden, maar stevig genoeg. Het belangrijkste was dat de schade na de reparatie van de buitenkant onzichtbaar zou zijn en de boodschappen konden zich niet meer tussen de gaten doorwurmen.
'Het is niet veel, maar het werkt, geloof me,' legde ze uit, en hoopte maar dat het meisje haar zonder al te veel mopperen zou vergeven.

[wow wat een onzin staat hier >.< Inspiloooos]