De melodieën van toen.

Diep in gedachte wandelde Zara met langzame, ritmische passen over het strand. Op dit gedeelte was het zand vrij hard en haar voeten lieten niet meer achter dan een lichte afdruk. Ze hield van deze plaats, op deze plek kwam ze zelden anderen tegen, dus had ze het benoemd tot haar speciale plaats, het oord waar ze naartoe vluchtte als ze rust en stilte nodig had. Beelden dwarrelden voor haar ogen, ze had niet bepaald één herinnering in gedachte maar flitsen van de oude tijden kwamen weer bij haar op. De laatste tijd had ze hier vaker last van, de stekende pijn die ze voelde in haar hart als ze over haar familie nadacht was in de loop van de tijd niet verminderd. Van de ene op de andere dag, foetsjie, weg, alsof er magie in het spel zat. Zara zuchtte en schudde zichzelf enigszins wakker, het was een eindeloze discussie die ze met zichzelf voerde, talloze argumenten die ze bedacht voor haar ouders en broertjes en zusjes, om het goed te praten.
Zara keerde haar lichaam en begon richting de oceaan te lopen. Het witte zand, dat normaal zo zacht was dat je er tot aan je enkels inzakte, voelde hard en koud aan, bevroren in het winterse weer. Haar lange, witblonde haren speelden met de wind en dansten rond haar ogen, en deed de snaren van haar luit trillen. Het kwam maar zeer zelden voor dat ze het lichtbruine, houten instrument niet meenam. Het was de enige herinnering aan vroeger die ze kon verdragen, wellicht omdat de bekende melodieën, en de patronen die haar vingers maakten haar tot rust lieten komen.
Een of twee meter van waterkant af liet ze zich zakken in kleermakerszit, haar lichtblauw jurkje over haar knieen heengevouwen. In een soepele beweging liet ze het grijzige koord die de luit draagbaar maakte van haar rug glijden en stelde het instrument op in haar schoot. Ze sloot haar grijsblauwe ogen en liet haar vingers het werk doen, de tonen van de zachte liederen bijna volledig gedempt door de wind. De melodieën alleen voor haar hoorbaar, en een enkeling die tegen de wind inliep.