You saved my life!

Fauna liep diep in gedachten verzonken, ze moest eigenlijk op de weg letten maar ze was zo in beslag genomen door de gebeurtenissen van die ochtend dat ze helemaal geen aandacht voor iets anders meer had. Melchior was de vorige avond dronken thuis gekomen en was gaan schreeuwen en schelden tegen haar. Ze had een paar fikse klappen gekregen, de volgende ochtend moest en zou hij gaan biechten. De dominee had hem gezegd dat hij een maand lang geen drank meer mocht drinken. Dat was een flinke uitdaging voor hem. Hij zat nu aan de keukentafel en sprak geen woord tegen haar, Fauna voelde dat hij haar niet durfde aan te kijken en zich schaamde dat hij zo tekeer was gegaan. Fauna was zo verdiept in die gedachten dat ze zich nog net vast kon grijpen aan een tak toen er een hoop stenen onder haar voeten weggleed. Ze bengelde nu boven een diepe afgrond. 'HELP!!!HEEEEEEEEEEEELP!!!!' schreeuwde ze.

Met zijn handen in zijn zakken slenterde de blondharige jongen over het dode pad heen. Hij had altijd al gekickt op gevaar en dit was de juiste plek om dan te lopen. De blauwe plek op zijn kaak was al wat minder pijn gaan doen, maar de nijdige blik in zijn ogen bleef. Lorenzo was een herberg uitgezet omdat hij zo gezegd was begonnen met vechten. In feite had de man die hij te lijf was gegaan hem uitgedaagd dus technisch gezien was Lorenzo niet begonnen. Het was maar goed dat hij aan zijn zelfbeheersing gewerkt had, anders was die man nu waarschijnlijk aan stukken gescheurd. Hij zag nog net hoe een meije de afgrond in verdween en was eerst niet van plan om te gaan helpen, maar de opvoeding die hij had gehad dwong hem het meisje te gaan helpen. Zo snel mogelijk rende hij op de plek af waar hij het meisje had zien verdwijnen en ging op zijn buik liggen. "Probeer mijn hand te grijpen, ok?" zei hij kalm tegen het meisje terwijl hij zijn arm naar haar uitstak. Zijn rechtervoet had hij achter een openliggende wortel van een boom gehaakt zodat hij niet de afgrond in getrokken kon worden.

Een jongen verscheen boven haar. "Probeer mijn hand te grijpen, ok?" zei hij kalm tegen Fauna. Zijn rechtervoet had hij achter een openliggende wortel van een boom gehaakt zodat hij niet de afgrond in getrokken kon worden. Fauna liet trillend haar rechterarm omhoog gaan en pakte met enige moeite de hand van de jongen vast. Ze werd omhoog gehesen en stond trillend op haar benen. 'D-dankje...' stotterde ze. Ze begon zachtjes te huilen, het werd haar allemaal te veel. 'Ik weet het, ik lijk niet goed snik...' zij ze tussen twee snikken door. 'Ik had hier alleen geen hulp verwacht, echt duizend maal dank.' ze droogde haar ogen af en bekeek hem wat beter, hij was langer dan haar en steviger, Fauna leek echt heel klein in vergelijking met hem. Ze streek het haar uit haar gezicht. 'Ik heet Fauna, ik sta bij je in het krijt al weet ik niet wat ik terug kan doen..' ze besloot haar verklaring met een trillende glimlach.

Met moeite wist het meisje zijn hand vast te grijpen. Lorenzo greep met zijn andere hand de arm van het meisje beet en trok haar omhoog. Hij bleef het meisje met een woedende blik in zijn ogen aankijken. "Wilde je zelfmoord plegen ofzo? Iedereen weet dat je hier makkelijk de afgrond in kunt vallen, tenzij je weet waar je je voeten juist moet zetten." Onwennig keek hij naar de grond toen het meisje begon te huilen. Lorenzo keek pas terug op toen het meisje stopte met huilen en haar naam zei. "Lorenzo," stelde hij zichzelf voor.

[sorry voor de kort- en laatheid]

"Wilde je zelfmoord plegen ofzo? Iedereen weet dat je hier makkelijk de afgrond in kunt vallen, tenzij je weet waar je je voeten juist moet zetten." Onwennig keek hij naar de grond toen Fauna begon te huilen. Hij keek pas terug op toen Fauna stopte met huilen en haar naam zei. "Lorenzo," stelde hij zichzelf voor. 'Ik...ik weet het, maar dan verdien ik het misschien..... ik heb toch al een helleleven....' Ze keek hem niet aan, ze schaamde zich dood. Ze was zo dom geweest en ze had misschien niet eens verdiend dat er redding was gekomen. 'Echt bedankt en...' toen stokte haar stem, haar wolveninstinkt begon op te spelen. Ze rook een vertrouwelijke lucht. 'Jij bent een weerwolf!' zei ze bijna schreeuwend. 'Niet schrikken,' zei ze gauw, 'ik ben ook een weerwolf.' ze bekeek hem van top tot teen, nu zag ze nog iets anders vertrouwelijks. Pijnlijk uitziende wonden, en een lang litteken over zijn arm. Allemaal tekens van zelfbeheersing, dacht Fauna. De vier littekens over haar rechteroog waren bij haar een teken van nagels over haar gezicht, dat had ze zichzelf aangedaan om zich in te houden. 'Hoe..lang al?' vroeg ze voorzichtig.