Het meisje snauwde haar onvriendelijk toe, en Zara moest haar gelijk geven. Sukkel die je bent, mopperde ze op zichzelf. Ga toch eens een keer kijken waar je loopt! Met gloeiende wangen richtte ze haar gezicht op voor de eerste keer sinds ze op de markt gearriveerd was en ontmoette de norse blik van het meisje. Ze leek niet veel ouder als zij zelf, en ze had donkere haren. Enkele twijgen staken uit het gewoven mandje dat ze over haar arm droeg en Zara sloeg een hand over haar mond.
"Het spijt me," stamelde ze, en ze meende het oprecht. Meeste meisjes waren niet zoals zij, die zwierven niet rond zonder familie en mannen waren prikkelbaar. Gauw kwaad, zeker als het ging om kapotte spullen. "Zal ik hem voor je maken? Het is ten slotte door mijn schuld dat je mandje nu kapot is. Wacht even," voegde ze toe, en wierp het meisje nogmaals een verontschuldigende blik toe. Vanuit haar ooghoeken hield ze het meisje in de gaten, om te zorgen dat ze niet weer gewoon de drukte in verdween en verdween toen uit haar gezichtsveld, naar een plekje bos dat geen rekening hield met de grenzen tussen het bos en het dorp en bukte zich. Vlug grabbelde ze een paar stevig-eruitziende takjes bij elkaar, en viste een stuk touw - wat ze altijd bij zich had voor noodgevallen - uit de zak van haar jurkje. Zo vlug ze kon haastte ze zich terug naar het meisje en presenteerde glimlachend haar vondsten. Echt super stevig zou het niet worden, maar stevig genoeg. Het belangrijkste was dat de schade na de reparatie van de buitenkant onzichtbaar zou zijn en de boodschappen konden zich niet meer tussen de gaten doorwurmen.
'Het is niet veel, maar het werkt, geloof me,' legde ze uit, en hoopte maar dat het meisje haar zonder al te veel mopperen zou vergeven.
[wow wat een onzin staat hier >.< Inspiloooos]