Ctrl + V

Aralyn's ogen stelden zich razendsnel scherp op een grijs-bruine wolf, enkele meters verderop. De niet bijzonder sterke maar wel overduidelijke geur van een weerwolf drong haar neus binnen. Het was een verbaasde maar razende teef, ze keek strak naar Aralyn en diep vanuit haar keel klonk een vijandig gegrom. Ze stelde haar aanwezigheid overduidelijk niet op prijs. Aralyn reageerde minder fel dan de wolvin. Ze draaide zich langzaam naar haar toe, terwijl haar poten nog steeds op het inmiddels gestorven schaap rustten, en ontweek de priemende blik van de teef niet. Aralyn voelde de instinctieve drang om haar haren op te zetten, haar oren in haar nek te leggen en een gevecht aan te gaan, maar ze onderdrukte haar roekeloze instinct. Hoewel er een bijna onhoorbare grom over haar lippen rolde reageerde ze niet zo impulsief en vijandig. Ze nam de teef in zich op, en de bijzonder lange vacht van het dier viel haar op. In deze strenge winter zou ze waarschijnlijk minder vatbaar voor de kou zijn dan de meeste andere wolven. Daar had ze een mooi voordeel, maar tegenover ieder voordeel stond een nadeel.
'Honger?' vroeg Aralyn nonchalant toen ze de maag van het dier hoorde rommelen. Ze grijnsde kort en boog zich voorover om de wond in de nek van het schaap verder open te reiten. Een effectieve manier die voorkwam dat je het schaap zou moeten plukken als een kip. Het scheelde behoorlijk wat moeite wanneer je alleen maar de huid hoefde te verwijderen. 'Ga je gang hoor, schapen zat hier,' vervolgde Aralyn op dezelfde nonchalante en ietwat afstandelijke toon, terwijl ze naar de kudde angstige schapen een eindje verderop knikte. Ze zette haar tanden in het warme vlees van het schaap en werkte het langzaam en genietend naar binnen. Het vlees vulde haar maag en het voelde lekker om weer wat in haar maag te hebben. Ze had al een tijdje niet gegeten, aangezien de hoeveelheid prooien in het bos schaars was. Vandaar dat ze de moeite had gedaan om naar de boerderijen te reizen, waar goed gevoede schapen stonden, klaar om geserveerd en gegeten te worden.

Hoewel Aralyn deed alsof ze volledig ongeïnteresserd was, observeerde ze de wolvin grondig vanuit haar ooghoeken. Ze zag haar ernstig geïrriteerde gezichtuitdrukking en zag aan haar houding dat haar irritatie steeds erger begon te worden. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen en er was een soort tweestrijd in haar ogen te zien, maar ze kwam lanzaam tot rust. Ze onderdrukte haar emoties en koos voor een andere tactiek om Aralyn dwars te zitten of iets dergelijks.
'Mee eens,' eens klonk de stem van de wolvin ingehouden. 'Niet dat ik jaloers ben op je, natuurlijk, ik heb binnen een halve minuut een ander ooi hier op haar knieen liggen. Het is meer je houding die me niet aanspreekt.' Aralyn lachte een snerpende onvriendelijk gelach, waarna ze zich over haar prooi boog en er nieuwe lappen vlees vanaf begon te scheuren. Sprak Aralyn's houding haar niet aan? Naar Aralyn's mening had zij absoluut meer recht om de houding van de ander niet aan te staan. Ze had zoveel meer reden. Allereerst was ze simpelweg gekomen om zich te voeden, en vervolgens - omdat ze de prooi had gevangen die de wolvin op het oog had gehad - werd de wolvin razend en had ze meteen een aggresieve houding aangenomen alsof Aralyn haar diep gekwetst had. Aralyn had gereageerd op haar reactie en vervolgen verweet de wolvin dat ze vanalles van haar had afgepikt, of waar het alemaal ook op sloeg. Ze had geen recht om dat te denken, dacht Aralyn opnieuw. Ze stelde zich behoorlijk aan. Aralyn was van plan om er opnieuw een sarcastisch antwoord bovenop te gooien maar de wolvin leek geen zin te hebben in een reactie en ze stormde weg. Net toen ze dacht dat die teef gevlucht was zag ze dat ze een poging deed om ook een schaap te vangen, wat niet moeilijk was aangezien die domme beesten niet harder liepen dan 5 kilometer per uur. De wolvin wierp zich in een slordige haastige sprong op het dier en doodde het snel, waarna ze Aralyn doordringend aan bleef kijken. Aralyn trok ongeïnteresseerd een wenkbrauw op naar de niet echt indrukwekkende aandachttrekkerij en ging door met eten. Ze schrokte zoveel mogelijk vlees naar binnen als ze op kon, liet een rood-zwarte hoop hooi achter en richtte haar blik op de wolvin en vervolgens op het hek. Ze schudde haar kop, maakte haar beslissing en zette koers richting het hek. Ze keerde de wolvin niet volledig de rug toe zodat ze haar uit haar ooghoeken nog kon zien en sprong over het hek weg richting het bos.

[Kutpost van mij maar ik had niet zo'n zin om Aralyn nog een keer te laten happen xd]