The pain of memories

Hoewel het nacht was, was het absoluut niet stil op het strand. De wind gierde constant, de regen kletterde rommelend en de woeste golven beukten tegen de rotsen. Een felle lichtflits verlichtte een kort moment de duistere omgeving waarna al snel een oorverdovend gerommel klonk. Het onweer kwam snel dichterbij. Een mens zou hier geen hand voor ogen kunnen zien, zelfs het kleine beetje licht wat de maan 's nachts bood ging schuil achter de zwarte donderwolken, maar de wolvin die in een flink rap tempo over het zand scheurde kon precies zien waar ze haar poten neerzette. Het strand sterkte zich voor haar tot in de verte uit. Links van haar waren hoge onheilspellende rotspieken en rechts van haar klotste de zee woest op en neer. De poten van de wolf ploegden door het zand, het rennen was zwaar, maar Aralyn had een uitstekende conditie. Ze hijgde net zo min als ze zweette, maar haar zweet zou toch niet zijn op zijn gevallen aangezien haar grijswitte vacht toch al drijfnat was van de regen. Aralyn's neus ging de lucht in en ze snoof met half gesloten ogen de bijtend koude lucht naar binnen. Ze rook de zilte geur van de zee, de regen, het zand en hier en daar een zeemeeuw die zich in alle paniek had verscholen. Verder was ze alleen, althans, dat leek in elk geval zo.
Plotseling remde Aralyn af. Ze gooide haar vier sterke poten als ankers in het zand en kwam nog net tot stilstand voor een brede rots welke tot hoog in de hemel reikte. Aralyn was zo in gedachten verzonken geweest dat ze niet had gezien dat haar doorgang halverwege werd geblokkeerd door deze rots. Ze deed een paar stappen uit en liep naar rechts, richting de zee. De rots liep ver door in de zee en Aralyn zag al snel dat ze niet zonder kleerscheuren via de zee langs de rots zou kunnen komen, en daarom draaide ze zich om en zocht naar een andere doorgang, maar op het eerste gezicht zag ze niets wat haar kon helpen. Er was geen spleet in de rots waar ze doorheen zou kunnen kruipen, over een slordig trappetje van rotsen naar boven, zodat ze erover heen zou kunnen klimmen. Nee, Aralyn zou er niet gemakkelijk langs kunnen komen en daarom sjokte ze terug over de diepen sporen die ze op de heenweg had achtergelaten. Ze sloot haar ogen en voelde de regen op haar vacht kletteren. Het gevoel daarvan sleurde haar terug in de waas van een herinnering, een verleden.
Het was winter, net zoals nu het geval was. Aralyn was op het strand en het regende, onweerde, was pikkedonker en ijs- en ijskoud. Ze voelde in haar herinnering wanhoop, hulpeloosheid en angst. Ja, Aralyn kon zich dat moment nog goed herinneren. Die dag waren haar moeder en twee broertjes net een week gestorven. Haar enige familie. Dood. Aralyn voelde zich zo eenzaam en ze was nog zo'n jonge pup. Ze voelde zich wanhopig en had geen kant om op te gaan.
De herinnering was sterk en was duidelijk in Aralyn's geheugen geprent. Ze kon het zich nog goed herinneren, hoe ze zich toen voelde, maar ze vond het niet erg om eraan te denken. Hoewel ze natuurlijk treurde om de dood van haar enige familie klampte ze zich er niet aan vast zoals sommige anderen deden en net zo min probeerde ze het te vergeten. Ze had het simpelweg losgelaten maar wilde ook niet dat het zou vervagen naar een duistere herinnering die simpelweg pijn betekende. Nee, het was Aralyn's herinnering en ze zou haar verleden nooit proberen te vergeten, ook al was deze naar. Haar verleden had haar gevormd zoals ze nu was, en als Aralyn haar verleden probeerde te vergeten zou dat betekenen dat ze probeerde te vergeten wie ze was. En alleen een stommeling zou zoiets doen.

[Eerst Ekster, daarna eventueel andere mensen die van plan zijn actief te posten. :3]

Vlak aan het water zat een meisje. Een meisje die haar eeuwige zwarte jurk aanhad en wiens haren zachtjes wapperde in wind. Christin Falls, zo heette ze overigens, was helemaal doorweekt van de regen. Christin was gevlucht uit haar rustige dorpje. Ze moest weg van haar boerderij, haar kippen, haar koeien en schapen. Ze moest alles achterlaten wat ze nog had na die keer dat haar ouders en oudere broers waren gestorven toen hun huis in brand was gestoken. Ze had alleen haar dierbare ketting, die ze had gehad van haar moeder, en haar herrineringen meegenomen. Christin wist wel dat ze waarschijnlijk waren verdacht van hekserij. Maar helemaal zeker wist ze het niet.

2 dagen geleden toen ze in het dorpje kwam om te onderhandelen over voor hoeveel ze de melk zou verkopen, hoorde ze mensen in de plaatselijke kroeg haar naam noemen. Ze sloop er dicht naartoe om te kunnen horen wat ze zeiden. Ze was altijd goed geweest in sluipen en geruidloos zijn. Waarom wist ze niet maar het was nou eenmaal zo. En ondanks dat ze zo tenger en mager was en nooit veel at was ze super snel voor een meisje van 16. Ze ging vlak naast de deur van kroeg staan en drukte zich plat tegen de muur in de schaduw. Dankzij haar zwarte jurk was ze nu moeilijk te zien. "Dat meisje van Falls is een weerwolf! Geloof het nou toch!" Hoorde Christin het goed? Dacht iemand dat ze een weerwolf was!? Dat kon helemaal niet! Dat was onmogelijk. "Je zou wel eens gelijk kunnen hebben boris. Ze is mager en toch snel. En ze is altijd al een buitenbeentje geweest in het dorp." Zij een vrouw tegen de man, die blijkbaar Boris heette. Christin slaakte een kreetje. Als ze werdt verdacht van weerwolf zijn dan, dan zou het net zo met haar aflopen als met haar familie! Het kreetje wat ze slaakte was net iets te hard want de mensen die het over haar hadden keken verschrikt op. "Alle heiligen gladiolen! Die Falls was ons aan het afluisteren!" Christin werdt nu echt bang. Dit betekende niet veel goeds. Ze rende meteen terug naar haar boerderijtje. Ze durfde daar nog 1 nacht te slapen. Maar na die nacht was ze doodsbang en had ze haar spullen gepakt.

Er stroomde tranen over de wangen van het meisje. Of ze echt een weerwolf was wist ze niet. en dat wou ze niet weten ook. Maar ze zou er snel genoeg achterkomen........

Terwijl Aralyn doelloos in tegenovergestelde richting haar spoor volgde drong een geur haar neus binnen. Een geur die Aralyn vertelde dat ze niet alleen was. Een kort moment schrok ze ervan, ze had er helemaal niet op gerekend dat er ook andere mensen op het strand waren. Ze was er juist vanuit gegaan dat ze op het strand de grootste kans had om ongestoord in haar eentje te kunnen zijn omdat het zo'n vreselijk weer was, en omdat het nacht was. Ze had zelfs extra goed opgelet of ze andere wolven had geroken maar die had ze niet geroken. En dat klopte. Ze had inderdaad geen wolven geroken, ze was er zo op gefocust dat ze de geur van een weerwolf in mensengedaante over het hoofd had gezien. Dat was stom van haar geweest, maar goed, Aralyn was ook niet perfect en ze maakte zich daarover geen zorgen. Ze concentreerde zich vooral op de plaats waar de weerwolf zich bevond. Ze snoof diep in en besefte dat de geur sterk was en van dichtbij kwam. Behoedzaam keek Aralyn om zich heen en ja, daar zat een meisje in elkaar gedoken op het zand, vlak buiten de branding. De zee reikte naar haar voeten maar kon er steeds net niet bij. Haar natuurlijk rode haren wapperden voor haar gezicht, gevangen in de greep van de wind.
Aralyn was slechts vijf meter van het meisje verwijderd. Geruisloos, zoals alleen een weerwolf dat kon, stapte ze wat dichter richting de branding. Ze zag het gezicht van het meisje, niet alleen nat van de bijtende regen maar ook nat van de tranen, haar ogen waren rood van het huilen. Het was natuurlijk duidelijk dat het meisje ergens mee zat. Zo alleen, huilend op 't strand, middernacht terwijl het vreselijk weer was. Geen mens zou kunnen ontkennen dat dit meisje zich momenteel vreselijk voelde en dat ze troost nodig had, maar Aralyn bleef roerloos toekijken hoe het meisje daar zat en de tranen onophoudelijk langs haar wangen stroomden. In ieder ander had Aralyn gevaar herkend maar om de één of andere reden was ze nieuwsgierig naar het meisje. Ze wilde weten wat er was, want - mens of weerwolf - geen enkel persoon zou hier willen zijn, op een enkeling zoals Aralyn na. Tegenstrijdige gevoelens mengden zich in Aralyn's hoofd. De wil om te vluchten was vrijwel even sterk als de wil om te ontdekken wat er met dit meisje aan de hand was. En net toen Aralyn uiteindelijk had besloten om te vluchten leek het alsof het meisje haar opmerkte. Aralyn verstijfde en dook ietwat ineen om minder op te vallen. Misschien zou het meisje haar niet zien. Ze was immers in mensengedaante en, hoewel weerwolven heel goed konden zien, mensen hadden uiterst zwakke zintuigen.

[Wat geïmproviseer :3]

(goed geimprofiseerd :3)

De tranen waren net gestopt en Christin had nu alleen nog maar een hol gevoel in haar maag. Ze had bedacht, dat als ze wou overleven ze niet meer de naam Christin Falls kon gebruiken, maar iets anders moest bedenken. Ze pijnigde haar hersens op zoek naar de perfecte naam. En toen wist ze het ineens! Inplaats van een hele naam zou het een bijnaam zijn. En ze wist al welke. Voortaan zouden mensen, of wolven als ze werkelijk een weerwolf was, haar niet Christin Falls, maar Ekster noemen. Waar de naam Ekster op sloeg wist ze niet, maar ze vondt Eksters altijd al fasinerend. Ze ging meer ineengedoken zitten want ze had het koud, werkelijk ijskoud. Als ze nou echt een weerwolf was dan had ze kunnen veranderen en dan had ze het warm gehad met haar dikke vacht. Maar ze wist niet hoe dat moest. Ekster dommelde een beetje in maar als snel schoot ze weer wakker. Ze had het gevoel dat ze begleurd werd. Er keek iemand naar haar. Ze speurde met haar ogen de omgeving af maar zag nergens een levend wezen. Het zal wel een droom zijn geweest dacht Ekster. Ze ging weer rustig liggen maar Ekster bleeft zich onrustig voelen. Ze kon er niks aan doen, maar Ekster kon niet rustig nadenken voordat ze zeker wist dat er niets naar haar keek. Moeizaam stond ze op, maar dat was al niet meer nodig. Ekster verstijfde want ze zch iets grijz achtigs of was het toch wit? Het koude zweet brak haar uit, het zou toch geen geest zijn. Ze vondt dat ze eigenlijk zo snel mogelijk weg moest, maar ze kon het gewoon niet. Iets in haar zei dat ze er heen moest. Dus dat deed ze, ze ging kijken wat het was. Langzaam liep ze dichterbij en nog meer dichterbij. toen ze op een meter afstand was zag ze dat, waar ze naar keek, ogen en oren en een neus had! Het was een wolf! geschrokken deinsde ze achteruit. De wolf bleek net zo geschrokken te zijn want die dook meer ineen. De wolf had door dat ze was opgemerkt en stond langzaam op en liep het licht van de maan in. Het was een mooie wolf, maar daardoor was ze niet minder angstaanjagend.

Het meisje schrok op toen ze Aralyn's aanwezigheid opmerkte. Geschrokken kwam ze overeind en Aralyn zag de vertwijfeling in haar ogen. Ze kon de angst en adrenaline die door de aderen van het meisje werden gepompt bijna ruiken. Maar toch deed ze wat ze van plan was. Toen ze op was gestaan kwam het meisje langzaam naar Aralyn toe. Haar ogen gleden over de ruimte voor haar en het was duidelijk dat ze haar niet goed kon zien, maar toen de maan toevallig een lichtstraal over Aralyn wierp herkende ze haar. Een wolf. Een grijze wolf, ineen gedoken en niet in een aggresieve houding, maar toch deinsde ze achteruit alsof Aralyn haar naar de keel zou vliegen en aan stukken zou scheuren. Aralyn kon ruiken dat het meisje een weerwolf was, dat was honderd procent zeker, en weerwolven wisten precies de houdingen van wolven te vertalen. Maar met dit meisje leek het niet het geval. De angst die ze toonde was niet gespeeld. Aralyn kon haar angstzweet ruiken en even overwoog ze hier gebruik van te maken. Ze kwam overeind uit haar ineengedoken houding en keek het meisje recht aan. Ze zou haar kunnen aanvallen, haar keel doorbijten of haar dood kunnen laten bloeden zolang het meisje niet ook in een wolf veranderde. Ze zou het meisje dezelfde pijn kunnen laten voelen als de pijn die Aralyn in een ver verleden had gevoeld. Het zou kunnen. Maar dat deed ze niet. Aralyn was daar boven in haar hoofd niet zoals de meesten. Ze had een andere manier van denken, een andere kijk op de wereld, een andere kijk op pijn. Voor de meesten was het gewoon niet te begrijpen waarom Aralyn dit soort dingen overwoog. Maar Aralyn dacht gewoon veel na en was gevormd door haar verleden, wat niet echt een bijzonder fijne tijd was.
Aralyn schudde kort haar hoofd, waarmee overbodige gedachten langzaam naar de achtergrond vervaagden. Ze keek het meisje aan en bedacht of ze iets ging zeggen of niet. Het meisje was een weerwolf en zou haar wel degelijk verstaan, ook al was ze in haar mensengedaante. De weerwolventaal was een aangeboren iets, niets wat je hoefde te leren. Maar Aralyn wist niet zeker of ze haar mond wel open ging trekken. Ze was misschien nieuwsgierig naar het meisje maar zou ze zo ver gaan? Zou ze contact leggen met een vreemde? Het was niet echt iets wat Aralyn vaak deed, en wanneer ze dat deed, niet voor het plezier.
'Is er iets?' Aralyn's stem klonk oprecht geïnteresseerd maar had tevens een dreigende ondertoon. Of misschien maakte het duistere weer het daar naar. Aralyn had niet verwacht dat ze iets had kunnen uitbrengen, maar blijkbaar gingen haar emoties en haar nieuwsgierigheid met haar op de loop. Misschien had ze meer in zich dan ze dacht. In elk geval was dit weer een nieuwe stap naar het sociaal-doen. Of niet? Had Aralyn achterliggende redenen? Nee, ze had niet iets bedacht. Ze was niet van plan het meisje ergens voor te gebruiken hoewel dat wel mogelijk was. Nee, voor deze ene keer was het een uitspatting zonder duidelijke redenen.

"Is er iets?" Ekster tuimelde bijna acherover van schrik. De wolf zei wat tegen haar! En Ekster kon het gewoon verstaan! Ik heb het me gewoon verbeeldt, Dacht Ekster, Ik was zo in de ban met dat weerwolven gedoe dat ik het me verbeeldt heb. Er is geen andere verklaring. Maar diep van binnen wist Ekster dat de wolf tegen haar had gepraat. De wolf had gevraagd of er wat met haar was en dat verbaasde haar erg. Nog nooit had iemand gevraag of er iets met haar was. Ze was altijd zo onbelangrijk dat het nooit iemand had geintreseerd als ze bijvoorbeeld weer werdt gepest door de meisjes van het dorp. Toen ze haar broer een keertje had vertelt dat ze het vervelend vond dat hij en de andere broers haar altijd pestten, had hij met een stuk glas een groot litteken door haar oog gemaakt. Sinds die keer had ze nooit meer met iemand over haar problemen proberen te praten, uit angst dat dit weer zou gebeuren. De wolf leek oprecht nieuwsgierig en geintreseerd naar Ekster, maar toch kon ze een lichte dreigende ondertoon onderscheiden. Ze was bang om te vertellen wat er was, maar Ekster was ook bang dat als ze het niet vertelde die wolf naar haar keel zou springen. Als ze hier gewond raakte zou ze het nooit overleven. Als ze schreeuwde en krijsde kon niemand haar horen want ze was te ver weg van het dorp. En ze zou allang doodgebloed zijn als er morgen iemand op het strand zou komen. Dus besloot ze de vraag van de wolvin met een wedervraag te beantwoorden, zo liet ze wel merken wat er was, maar hoefde het eigenlijk niet te zeggen. Een goed idee vondt Ekster het eigenlijk wel. Maar nu moest ze nog het lef creeëren die ze nodig had om het te vragen. "Ben ik een weerwolf?" vroeg Ekster ernstig. Het kwam er makkelijker uit dan dat ze verwacht wat.

Hoewel Aralyn momenteel absoluut geen zin had om geduldig te zijn gedroeg ze zich hier wel naar. Ze zweeg plichtmatig en gaf het meisje de tijd om haar vraag te overdenken. En ze had er wat tijd voor nodig ook. Aralyn zag verscheidene emoties over haar gezicht glijden. Verbazing, schrik, anst, vertwijfeling. Het was een vreemde wirwar welke Aralyn niet helemaal begreep. Maar ze bleef geduldig wachten, knarste wat met haar tanden en hield de omgeving scherp in de gaten. Telkens wanneer ze inademde scande ze de hele omgeving en momenteel waren het meisje en Aralyn alleen. Er waren geen afgedwaalde dorpelingen of mede-weerwolven in de buurt om hen lastig te vallen. De twee waren alleen. Niemand kwam hen nu nog storen, en anders zou Aralyn hem of haar van verre kunnen ruiken. Ze stond nu op scherp.
'Ben ik een weerwolf?' klonk de vraag van het meisje toen. Ze had Aralyn's vraag niet beantwoord maar verhulde net zo goed waarover haar gepeins ging. En hoewel Aralyn niet had verwacht dat een huilend meisje haar kon verbazen, deed ze dat wel. Aralyn fronsde en keek het meisje aan. "Ben ik een weerwolf?", wat was dat nu weer voor een vraag? Hoe kon je nou niet zeker weten of je een weerwolf was? Maar Aralyn accepteerde de situatie algauw en ze besloot antwoord te geven. Ze deed een stap naar voren en hield haar hoofd een beetje schuin. De woorden gleden angstvallig makkelijk uit haar mond. Veel makkelijker dan Aralyn had verwacht, maar ze praatte nu immers met een verward bang meisje wat geen enkel gevaar voor haar vormde. Het was de eerste levende ziel waarin Aralyn sinds tijden mee praatte.
'Dat lijkt me wel duidelijk,' peinsde Aralyn. Ze snoof de geur van het meisje op en de lichte maar duidelijk mosachtige weerwolvengeur drong haar neus binnen. 'Je ruikt er naar en je praat met mij. Een mens zou daartoe niet in staat zijn.' Aralyn beet op haar lip terwijl ze nu ook diep begon te peinzen. Hoe was het mogelij kdat dit meisje niet wist dat ze een weerwolf was? Hoe kon je dat niet weten? Het veranderen van gedaante was zó verschrikkelijk simpel. Het was als ademen of met je ogen knipperen, geen enkel obstakel. Het was zó gemakkelijk. Hoe was dit mogelijk? Ja, natuurlijk was het wel degelijk mogelijk maar het was voor Aralyn zo verbazingwekkend.
'Wat is je naam?' vroeg Aralyn toen, omdat het zo afstandelijk was wanneer degene waarmee je praatte anoniem was. Ze knikte respectvol terwijl ze dat zei, tevens een onopvallende vleierij om vertrouwen te winnen.

[Beetje slordige post maarja :3]

"Dat lijkt me wel duidelijk" zei de wolf. Het hart van Ekster ging als een dolle tekeer. Betekende dit nou een ja of een nee? Kon ze niet gewoon zeggen of ze een weerwolf was of niet?
"Je ruikt er naar en je praat met mij. Een mens zou daartoe niet in staat zijn." Ekster dacht dat ze flauw zou vallen. Ze had gewoon simpelweg zojuist gehoordt dat ze een weerwolf was! En die wolf deed of het de normaalste zaak van de wereld was!
Misschien droom ik.... dacht Ekster. Ze kneep zich even in haar fel maar ze gewoon de zachte pijn die daarop altijd volgde. De wolf vondt het waarschijnlijk heel raar dat ze dat deed. Dat zouden weerwolven waarschijnlijk niet doen, maar dat boeide haar even niks. Ze was een weerwolf! Ze was gewoon een weerwolf!
Ekster dacht dat ze gek zou worden! Hoe kon ze nou een weerwolf zijn? Ze had het nooit geweten. Maar ergens had ze wel eens gehoord dat als je moeder een mens is en je vader een weerwolf, je was dan een halfling, je zou worden geboren als een mens en zou moeten leren om te veranderen in een wolf. Het kon dus. Maar het klonk niet echt logisch.
Het zag ernaar uit dat de wolf weer ging spreken: "Wat is je naam?" Vroeg de wolf. Terwijl de wolf dit zei gaf ze een knikje naar Ekster. Hoe ze dit moest opvangen wist ze niet. Maar toch zei ze even beleefd als de wolf haar naam.
"Mijn naam is Chr- Sorry, Ekster. En hoe kan ik jou noemen? Trouwens ben jij ook een weerwolf? En wat doe je hier? Ekster kon nog wel honderde vragen bedenken maar voor nu liet ze het hierbij want het zag ernaar uit dat de wolf antwoord zou geven.

Het meisje leek even verbijsterd. Ze keek Aralyn met grote ogen aan. Ze was er zojuist achter gekomen dat ze een weerwolf was en het leek alsof ze van verbijstering zo achterover kon tuimelen. Maar gelukkig bleef het meisje op beide benen staan en hervond ze haar stem. Ze gaf netjes antwoord waarna plotseling een onophoudelijke golf van vragen uit haar mond begon te stromen.
'Mijn naam is Chr- Sorry, Ekster. En hoe kan ik jou noemen? Trouwens ben jij ook een weerwolf? En wat doe je hier?' Aralyn knipperde met haar ogen en tuitte haar lippen terwijl ze de stroom van woorden tot zich door liet dringen. Ekster, hm. Aralyn vroeg zich af of dat misschien een schuilnaam was. Ze begon tenslotte allereerst automatisch met een andere naam maar deze verbeterde ze vervolgens. Je wist toch wel wat je naam was? Aralyn fronste maar liet verder niet merken dat ze daarover in zat. Ze probeerde te bedenken op welke vragen ze eerst antwoord zou geven of dat ze überhaupt wel antwoord zou geven. Aralyn stond hier immers, midden in de nacht, op het strand terwijl het stortte van de regen en onheilspellend onweerde.
'Aralyn is de naam,' bromde Aralyn. Vervolgens wilde ze haar mond net weer open doen toen een lichtflits de omgeving in een onnatuurlijke gloed verhulde. Het meisje leek nu bleeker en een litteken, zojuist verscholen achter haar haren kwam tevoorschijn door het felle licht. Aralyn klapte, voor een wolf hoorbaar, haar kaken op elkaar en beet op haar lip. Wat had dat nu weer te betekenen? Dat litteken, dat gestotter met haar naam. Dat was toch geen toeval? Of waas het een vreemd misverstand? Natuurlijk was dat mogelijk, maar toeval kwam minder vaak voor dan je dacht.
'En ja, ik ben een weerwolf. Je praat toch met me? Dacht je soms dat je een getalenteerde gave had om met dieren te praten?' Aralyn lachte verbitterd. 'Wat doe jíj hier?' Ook een wedervraag, dat ging ze Ekster niet aan haar neus hangen. Aralyn overwoog een kort moment om te veranderen in haar mensengedaante maar daar had ze dus absoluut geen zin in. Haar wolvengedaante voelde zo veel beter, krachtiger, vertrouwder. Haar nagels, haar blinkende tanden, haar geweldige reukzin en haar enorme zicht, haar gehoor. Ze had net zo goed blind kunnen zijn in plaats van een mens te zijn. Mensen zagen niets, en, hoewel Aralyn half mens was, voelde ze zich meer wolf dan mens. Ze had vrij weinig met mensen. Ze kon er misschien in veranderen maar ze voelde zich nooit gemakkelijk. Haar mensengedaante was klein en kwetsbaar in tegenstelling tot haar wolvengedaante welke van gemiddelde grootte en maar zeer sterk en behendig was. Nee, Aralyn voelde zich veel veiliger als wolf.

Ekster had beter niet bijna haar echte naam moeten zeggen, ze zag dat Aralyn, zo had ze zich voorgesteld, plotseling was verandert qua doen en laten. Net was ze nog de nette geintreseerde wolf en nu de onbeleefde gemene wolf. plotseling werd het strand verlicht in het badende heldere licht van de onweer. Ekster werd hier heel erg bang door en ze overwoog om weg te rennen. Ze was ervan bewust dat Aralyn haar litteken had gezien. Maar wegrennen was een erg slecht idee. Aralyn was vele malen sneller dan Ekster. Ze zou het niet eens halen tot de 10 meter voor haar. Oftewel ze was verdoemd. Ze kon kiezen tussen een boze wolf die je naar de keel vloog als ze nog een fout maakte, of een boze die naar haar keel vloog omdat ze wegrende. Ze was niet van plan om vandaag als haar laatse dag te benoemen dus koos ze ervoor om netjes haar vragen te beantwoorden.
"En ja, ik ben een weerwolf. Je praat toch met me? Dacht je soms dat je een getalenteerde gave had om met dieren te praten?" Ekster was redelijk verbaasd want ze zei dit niet alleen, nee, ze lachte er ook nog eens vreselijk verbitterd bij.
maar Aralyn was nog niet klaar: "Wat doe jíj hier?" Vroeg Aralyn. Die vraag had Aralyn beter niet kunnen stellen. van het ene op het andere moment stroomde er weer tranen over het gezicht van Ekster. Ze probeerde niet te janken maar het lukte niet. Het was haar gewoon teveel. Ekster kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze zou zeker overkomen als een watje. Een watje die doodsbang was en alleen maar kon janken.
Tussen de tranen en het snikken door kon ze nog moeizaam uitbrengen: "Ze dachten dat ik een weerwolf was en ik moest vluchten."

Aralyn zag de verschillende emoties over Eksters gezicht trekken terwijl ze elkaar aankeken en tegen elkaar praatten. Toen ze haar ietwat hatelijke opmerking maakte rook ze haar adrenaline, maar Aralyn deed alsof ze niets merkte en zwaaide enkel afwachtend met haar staart. Ze nam Ekster een aantal malen in haar op een vroeg zich af wat de waarheid was en wat niet. Misschien was het helemaal niet waar dat Ekster niet wist dat ze een weerwolf was, dat ze dat was was misschien klaar als een klontje maar Aralyn trapte niet zo snel in onopvallende grapjes. Wat nou als Ekter haar probeerde te overtuigen van haar onschuld maar eigenlijk elk moment in een wolf kon veranderen, misschien wel sterker dan Aralyn? Aralyn zag de kans klein dat dat zou gebeuren, want adrenaline op commando door je lichaam laten stromen was ietwat onrealistisch, maar toch hield ze alle mogelijkheden open. Ze liet zich niet bedotten door iets stompzinnigs.
Aralyn keek op toen het meisje, lamgs haar opmerking heen, een andere vraag probeerde te beantwoorden. Maar een onophoudelijke stroom van tranen deed haar stem haperen en het kwam er niet gemakkelijk uit. Aralyn keek roerloos toe hoe Ekster haar zwakte toonde maar zei niets. Misschien was er wel iets vreselijks aan de hand wat ze beslist moest weten.
'Ze dachten dat ik een weerwolf was en ik moest vluchten,' snikte ze schor. Aralyn trok weinig onder de indruk één wenkbrauw op.
'Ja, ze hebben het bij het rechte eind en dat zijn nu eenmaal de consequenties van het weerwolf-zijn. Het is doodgaan op de brandstapel of vluchten. Tenzij je een goed idee hebt om je ware identiteit te verbergen.' Aralyns stem klonk emotieloos. Eerst had ze nog gedacht dat er iets vreselijks met dit meisje aan de hand was, maar nu bleek ze gewoon een aanstellerig typje. Het kon dan wel een schok zijn om net te horen dat je een weerwolf was maar daarom huilen maakte de wereld niet beter. Nee, je moest sterk zijn en je niet aanvallen, anders beschouwde iedereen je enkel als een mindere. En dat was niet iets waar je trots op hoefde te zijn.

Ekster had door dat Aralyn haar vreselijk aantellerig vondt. Maar ze gewoon niet stoppen met huilen. het lukte haar gewoon niet. Vroeger was ze altijd zo rustig en kalm, bij het overlijden van haar familie had ze geen traan gelaten. En hier stond ze gewoon keihard te janken. Als ze gewoon rustig zou gaan zitten en het hele verhaal zou vertellen, misschien dat Aralyn het dan begreep. Maar ook dit vondt Ekster een slecht plan. Ze wist nu wel dat ze een weerwolf was, maar de al niet te min kon ze niet veranderen in een wolf. Waarschijnlijk moest dat Ekster geleerd worden.
Ekster liet haar tranen dus maar over haar gezicht lopen en wachte geduldig tot de stortvloed aan tranen waren gestopt. Ze ademde diep in en ging zitten op het drijfnatte, modderige zand. "Ik ga zitten is dat goed?" Zei Ekster vastberaden. Ze was nog nooit klein te krijgen, en nu door een wolf ook niet. Ze wou het hele verhaal vertellen aan Aralyn. Gewoon, om haar hart te luchten en weer verder te kunnen gaan. Maar ze was bang, bang voor het litteken op haar gezicht, ze wou er niet nog één. Ekster schraapte heel wat moed bij elkaar en begon te vertellen. Van de dag dat ze 13 was en ze haar familie nooit meer had gezien, tot de dag dat ze verdacht werd van dat ze een weerwolf was. "Bij het overlijden van mij familie heb ik geen traan gelaten maar hier sta ik te janken" Sloot Ekster de stortvloet aan woorden mee. Ze had een ijzeren gezicht en tijdens haar hele verhaal had ze geen traan gelaten. De wereld was hard, maar Ekster was ook hard.

Aralyn zweeg terwijl Ekster met haar emoties worstelde. Ze probeerde de tranen met alle macht te onderdrukken maar het duurde even voordat ze deze klein kreeg, maar uiteindelijk stopte de tranen en spoelde de regen de oude tranen weg. Ekster haalde diep adem en kwam weer tot zichzelf. Aralyn knarste ongeduldig met haar tanden toen Ekster om toestemming vroeg om te zitten. Ze kreeg de neiging om iets te zeggen in de richting van: "Nee, je mag niet zitten!". Het was immers een nogal waardeloze vraag.
'Bij het overlijden van mij familie heb ik geen traan gelaten maar hier sta ik te janken,' begon Ekster plotseling. Aralyn was verbaasd over hoe gemakkelijk het meisje haar verleden bloot gaf, maar ze piekerde er niet lang over. Aralyn had ook wel eens last van die impulsieve acties en ze wist hoe het was om een naar verleden te hebben. Als pup had ze echt de behoefte gehad aan een trouwe vriend maar die had ze niet, en daardoor was alles opgekropt gebleven en was alles veel zwaarder geweest dan het had hoeven zijn. Maar het zij zo. Aralyn leefde nog en was absoluut geen zwak persoon. Een hard verleden maakte je sterker, en in sommige gevallen was dat levensbepalend. Misschen zou ze zelfs dankbaar moeten zijn.
'Het is niet erg om om overleden familieleden te huilen, maar ik zie momenteel geen reden om te huilen. Het weerwolf-zijn is niet slecht weet je. Op het feit na dat iedereen je haat, dan.' Het kwam er wat droger uit dan Aralyn's bedoeling was maar ze bedoelde het wel serieus. Het was heerlijk om niet altijd in dezelfde gedaante vast te zitten en te kunnen leven in twee werelden. Vooral de wolven-wereld was heerlijk. Het gras onder je poten en de wind in je haren. De superscherpe zintuigen en die woeste dierlijke manier van overleven. Maar goed, het was inderdaad een feit dat mensen die van je ware aard wisten je haatten en bestempelden als iets kwaadaardigs. Dat was niet iets waar Aralyn echt mee zat, ze trok over het algemeen in haar eentje rond en trok zich vrij weinig aan van al die bemoeizuchtige mensen, maar ze begreep dat Ekster het niet fijn vond. Ze zat immers opgesloten in haar mensengedaante en had geen weet van haar wolvengedaante. Dat was iets wat ze nog moest leren, hoewel dat zo simpel was dat je het bijna geen leren zou kunnen noemen. Misschien zou Aralyn een handje helpen als dat nodig was. Ze vertrouwde het meisje misschien nog niet helemaal maar ze was er zo onderhand wel achter dat dit niet allemaal gespeeld was. Als het meisje in haar wolvengedaante was zou ze misschien wel een groter gevaar vormen maar alsnog niet iets om bang voor te zijn. De coördinatie van een wolf was heel anders, en in het begin zou ze klungelig genoeg zijn om met één pot op je rug te verslaan. Ja, in het begin was het voor Aralyn ook flink wennen geweest met haar mensengedaante. Het was echt bijzonder vreemd om ineens op twee poten te lopen en waardeloze zintuigen te hebben. Daarom had Aralyn de voorkeur voor haal wolvengedaante, maar mensen konden soms ook wel eens van nut zijn. Ze hadden handige werktuigen en makke prooien die niet wegliepen wanneer je ze probeerde te vangen. Maar dat waren dan ook wel twee van de weinig positieve punten in Aralyns opzicht. Ze zou het absoluut geen probleem hebben gevonden om een volbloed wolf te zijn.

Toen Ekster klaar was met haar verhaal voelde ze zich leeg. Ze had nog nooit zo lang achter elkaar gepraat. Maar ze was ook bang dat ze binnen een paar seconden een tweede litteken op haar gezicht had. Gelukkig gebeurde er niks en bleef ze één litteken houden.
Het barste van de vragen in het hoofd van Ekster. De emoties waren niet van gezicht af te lezen want Ekster voelde geen emoties. Ekster wist niet wat ze als eerste moest vragen. Ze wou van alles weten, waarom Aralyn hier was, waarom ze in wolvengedaante was en niet in die van een mens, waarom ze hier alleen was en niet bij haar familie en vrienden en vooral waarom ze zich zo raar gedroeg.
Ze had in een paar minuten van alles gehoord, maar het enige wat Ekster zeker wist was dat Aralyn zich heel raar gedroeg. Het ene moment was ze poeslief, het andere moment een bitch en weer daarna deed ze alsof ze Ekster niet vertrouwde.
Ekster was niet meer bang voor Aralyn, nou ja, misschien diep van binnen een heel klein beetje.
Intussen was het gestopt met regenen, maar was het hart gaan waaien en bliksemde het nog steeds. De wind was ijskoud en zorgde ervoor dat je het nog kouder kreeg dan wanneer je doornat was.
Ekster besloot om toch maar niks te vragen over Aralyn zelf. Ze was er namelijk van overtuigd dat als ze dat zou doen, Aralyn haar niet aardiger zou gaan vinden. En Ekster wou heel graag dat Aralyn haar aardig vondt, zij was de eerste die haar een keertje de waarheid had vertelt en geintreseerd was naar hoe ze zich voelde. Ekster voelde weer een koude, harde wind langs haar gezicht strijken en viel hierdoor bijna om, zo hard was de wind.
Ze herstelde zich en bedacht hoe ze het beste kon verwoorden wat ze het allerliefste wou vragen. Ze ademde diep in, dacht goed na, en 1, 2, 3: "Hoe kan ik een waardige weerwolf worden? En kun jij mij er bij helpen Aralyn?" Ze vondt het eigenlijk een stomme vraag, en had gehoopt dat ze het niet gevraagd had. Wat nou als Aralyn nee zei? Hoe moest ze het dan leren? Ze kon moeilijk in het dorp rondvragen of er iemand een weerwolf was die haar kon leren weerwolf zijn. Ze keek geduldig naar Aralyn in de hoop dat ze zou antwoorden dat ze haar wou helpen. Maar dat was geheel de keuze van Aralyn.

(Nu ben ik klaar. Er mag gereageerd worden.)

Aralyn was nog steeds verbaasd van de hoeveelheid informatie die Ekster had vrijgegeven, niets minder dan haar complete verleden - tenzij ze iets achterhield wat mogelijk was. Aralyn had het gevoel dat Ekster nu kwetsbaarder was dan ooit. Ze had zichzelf misschien wat hervonden maar ze was nog steeds niet helemaal zeker van zichzelf, in de war en ze had natuurlijk de nutteloze zintuigen van een mens. Aralyn zweeg maar voelde zich nog steeds ongeduldig.
'Hoe kan ik een waardige weerwolf worden? En kun jij mij er bij helpen Aralyn?' vroeg Ekster toen, na een diepe ademhaling. Deze vraag overviel Aralyn. Ze had van alles verwacht, van een plotselinge aggresieve uitspatting tot een huilbui maar geen kreet om hulp. Aralyn knarste met haar tanden terwijl ze alles vlot overdacht.
'Ik zal je helpen,' besloot Aralyn toen, zekerder van haar zaak dan ze had verwacht. 'Maar er zitten wat wel consequenties aanvast. Je staat voor de rest van het leven bij mij in het krijt, je volgt mijn regels, je bent loyaal aan mij en als je ook maar een kléín beetje over de schreef gaat of een miniem teken van verraad toont zal ik zorgen dat je wilde dat je nooit geboren was. Begrijp je dat?' De woorden klonken onvriendelijk, verbitterd en hard. Hetgeen een belangrijk deel was van haar persoonlijkheid, maar Aralyn had ook haar goede kanten. Mocht Ekster ooit haar volledige vertrouwen winnen, zou ze haar misschien beschouwen als een volwaardige vriendin en zou ze haar behandelen als een gelijke. Nu was Aralyn eerder de strenge docent die alle mogelijke discipline van haar leerlingen vroeg. Misschien niet de leukste, maar wel de efficiëntste manier om Ekster te kunnen leren wat ze wilde leren.
Aralyn sloeg met haar staart en wierp een blik op de hemel na een oorverdovende knal, tegelijkertijd met een flits. Ze voelde haar doorweekte haren op haar huid plakken en haar poten wat dieper in het zand zakken, maar het maakte haar niet uit. Ze had het niet koud en liet zich niet klein krijgen door een beetje regen. Ze beet op haar lip en bedacht zich wat ze Ekster allemaal zou moeten bijbrengen als ze haar voorwaardes zou accepteren. Ze zouden in elk geval beginnen met het onder de knie krijgen van de transformatie, en daarna zouden ze overgaan op de basis om te overleven. Jagen op prooien en strijden met mede-weerwolven. Een flinke weg te gaan, veel te leren.

"Ik zal je helpen" Zei Aralyn tegen Ekster. Ze was door het dolle heen, zo blij was Ekster. Helaas volgde er al snel een golf van regels: "Maar er zitten wat wel consequenties aanvast. Je staat voor de rest van het leven bij mij in het krijt, je volgt mijn regels, je bent loyaal aan mij en als je ook maar een kléín beetje over de schreef gaat of een miniem teken van verraad toont zal ik zorgen dat je wilde dat je nooit geboren was. Begrijp je dat?" Ekster knipperde even met haar ogen. Dit had ze niet verwacht, ze voelde een koude rilling over haar rug lopen. Wat bedoelde Aralyn nou met: "als je ook maar een kléín beetje over de schreef gaat of een miniem teken van verraad toont zal ik zorgen dat je wilde dat je nooit geboren was. Begrijp je dat?" Nee, dat begreep Ekster niet. Maar ze wou er ook niet achter komen wat Aralyn er nou precies mee bedoelde. Ekster keek Aralyn recht in haar ogen aan en knikte "Ja, ik zal alles doen wat je zegt." Ze had liever gezegd dat ze er nog niet klaar voor was, maar dat durfde ze niet. ze was bang dat ze dan inderdaad zou wensen dat ze nooit geboren was. Ekster probeerde een grote geeuw te onderdrukken, maar dat lukte haar helaas niet. Ze was doodmoe, sinds ze gevlucht was had ze niet geslapen. En de informatie die ze had gehoord helpte ook niet echt. Ekster stond weer moeizaam op, de achterkant van haar jurk was helemaal vies van het modderige zand. Voordat Ekster zou voorstellen om een droge rustplaats te zoeken om te gaan slapen, veegde ze eerst het modderige zand van haar jurk. De modder voelde vies aan, maar dat intereseerde haar nu niet. "Kunnen we opzoek gaan naar een goede, droge rustplaats? Ik ben doodmoe." Vroeg Ekster aan Aralyn. Ze wou nog wat vragen aan haar, maar ze twijfelde of ze dat nou wel moest doen. Ze besloot om het toch te doen. De gevolgen ervan maakte haar nu even niks uit. "Ehmmmm.... Aralyn.....Ehmmmm" Ze wist niet helemaal hoe ze dit moest verwoorden. Na een paar seconden nadenken dacht Ekster dat ze het wist. "Kun je in een mens transformeren? Ik denk dat dat wat makkelijker comuniseren is." Vroeg Ekster aan haar. De echte rede was dat ze nog steeds een beetje bang was voor Aralyn in wolvengedaante. Maar tegelijkertijd was ze ook nieuwsgierig naar hoe Aralyn er in mensengedaante uit zou zien. Ze hoopte dat Aralyn zich zou laten zien als een mens.

Aralyn had min of meer wel verwacht dat Ekster haar aanbod aan zou nemen, welke consequenties er ook aan vast hadden gezeten. Ze leek behoorlijk wanhopig en in de war, ze zou er waarschijnlijk behoorlijk wat voor over hebben gehad om een beetje zekerheid te krijgen. En nu kon Aralyn haar die zekerheid bieden. Ze kon haar laten groeien tot een 'volwaardige weerwolf' zoals Ekster dat had genoemd. Natuurlijk waren er meerdere meningen over de dingen waaraan een volwaardige weerwolf moest voldoen, maar Aralyn had zich in haar leven vooral gericht op sterk zijn en overleven. Niet zitten piepen om kleine dingetjes, niet aanstellen, je niet laten misleiden en onafhankelijk zijn. En daar streefde ze vooral naar, onafhankelijk zijn. Ekster zou pas geslaagd zijn als ze onafhankelijk en sterk was. Aralyn was benieuw daar haar wolvengedaante. Ze vroeg zich af of Ekster misschien vanuit een verborgen diepte een enorme sterke wolvengedaante zou kunnen vissen. Maar dat was net zo min te zien aan het innerlijk als aan de mensengedaante. Aralyn, bijvoorbeeld, was in haar mensengedaante een lief klein popje, snel en lenig, maar zwak, in tegenstelling tot haar wolvengedaante welke ideaal was voor het overleven. Ze had de spieren die ze nodig had, een uitstekende conditie, behendigheid... Dat tegenover haar mensengedaante maakte alles heel onvoorspelbaar.
'Kunnen we op zoek naar een goede, droge rustplaats? Ik ben doodmoe,' miepte Aralyn. Aralyn zuchtte onhoorbaar voor een mens: dit was niet echt wat ze had bedoeld met sterk, maar er was dus nog veel te leren. Zonder antwoord te geven draaide ze zich om en liep langs Ekster richting de steile rotsen aan haar rechter zijde, er vanuit gaand dat ze met haar mee zou lopen. Haar ogen gleden langs de rotswand, opzoek naar een schuilplaats. Plots klonk Eksters stem weer, na wat aarzelend gemurmel.
'Kun je in een mens transformeren? Ik denk dat dat wat makkelijker communiceren is,' vroeg ze toen weer. Aralyn gromde inwendig. Ze wist wat voor taak ze op zich had genomen en ze wist dat dit haar eigen schuld was, maar ze voelde zich toch lichtelijk geirriteerd. Aralyn was niet zo'n iemand die graag praatte of op kleine details lette. Ze zag ook niet in waarom het makkelijker communiceren was, aangezien ze beide dezelfde weerwolventaal spraken, maar ze deed toch wat Ekster voorstelde. Zwijgend transformeerde ze. Ze sloot haar ogen en voelde haar lichaam veranderen, terwijl ze doorliep. Haar poten werden langer en vormden zich om tot gezonde slanke mensen benen. Haar staart kromp tot een miniem overbodig staartbeentje, en haar snuit werd plat en vormde een menselijk gezicht. Een zwart kort jurkje van dunne kwetsbare stof bedekte enkele delen van haar lichaam. Aralyn voelde zich zwak nu. Ze voelde haar tere bleke huid tintelen en haar niets-beschermende bruin-rode haar langs haar wangen wapperen terwijl haar ogen langs de rotswand gleden. Ze zag minder, veel minder dan in haar wolvengedaante en rook vrijwel niets, op een zwakke zweem zilte geur van de zee na. Stiekem wierp ze een blik achterom op Ekster. Ze was kleiner en zwakker dan Ekster. Aralyn voelde zich kwetsbaar, maar ze wist dat ze zo snel als ze wilde in haar wolvengedaante kon terug veranderen om zich te verdedigen. Eigenlijk had ze niets te vrezen, maar ze voelde zich alsnog niet veilig.
'Hier is je schuilplaats,' zei Aralyn terwijl ze haar irritatie probeerde te verbergen. Het was raar om na die lange tijd weer in haar mensengedaante rond te lopen en ze schrok bijna van haar eigen onbekende hoge meisjes stem. Ze knarste met haar tanden en keek Ekster niet aan toen ze een spleet in de rotswand binnendrong. Ze moest bukken om naar binnen te komen maar daarna werd duidelijk dat de grot breed en hoog was. Ze leunde tegen een muur en ontweek ietwat onzeker Eksters blik. Zo voelde ze zich ietwat, kwetsbaar. Ze voelde zich absoluut niet op haar gemak en zou als het even kon haar wolvengedaante weer hervatten.

[Yeah, goo inspiration <3]