Help me to find peace.

Verslagen liep ze door het bos heen. Ze was weer langs geweest bij het graf van haar zoontje.
Ze zakte in elkaar en beet hard op haar lip om niet weer te huilen. Waarom moesten ze hem nou doden. Het was twee maanden geleden dat ze van hem bevallen was en twee weken later was hij dood. Ze dachten dat hij gevaarlijk was. En waarom allen omdat ze zijn moeder een keer zagen transformeren. Waarom moest ze toch ok zo dom zijn om dat te doen zonder goed om haar heen te hebben gekeken. Larentia stond moeizaam op en hield haar rode mantel stevig vast. Haar hebben ze niet vermoord omdat ze bang waren voor haar. Ze legde een hand op de ketting die ze om had en barste toch weer in een huilen uit. Ze liet zich weer terug zakken op haar knieën en ging op de grond liggen. Het begon te sneeuwen maar in plaats van op te staan en de warmte op te zoeken bleef ze verslagen liggen en dacht terug aan de nacht dat ze gekomen waren. Drie mannen stromde haar huis in. Larentia was net bezig met het voeden. Haar kindje werd uit haar handen gerukt en er kwamen plots nog drie mannen aan die haar vast hielden. Larentia deed er alles aan om hen tegen te houden maar ze kon niks doen. Om de een of andere manier kon ze niet in haar wolven vrom transformeren. De mannen hadden een voor een de vingers van het kleine jochie er af gehakt. En zo ging het door tot dat alle delen van de romp er af was. Ze hadden nog wat dingen met Larenita gedaan die zo nooit meer zo vergeten. Ze woude haar hart er uit rukken maar gelukkig hielp iemand haar. Wie dat was dat ging ze nooit weten. Larentia was op gaan staan had het lichaam van haar zoontje bij elkaar geraapt en was het bos in gerend. Toen ze zo diep in het bos was dat niemand haar ooit zou kunnen vinden was ze een graf gaan graven. Larentia had het lichaampje er in gelegt en had het gat dicht gemaakt. Dagen had ze daar gelegen. Tot dat het tijd was om verder te gaan. Maar dat ging maar niet zo. Larentia sloot haar ogen en dacht terug aan de geboorte. Wat was ze gelukkig geweest. Ze zou hem nooit meer vergeten. En als ze ooit die mannen weer tegen kwam dan zou ze precies het zelfde doen als dat ze bij hem hadden gedaan. Zonder het te weten kwam er een schim haar kant op. Larentia was nou zo wat helemaal onder gesneeuwd allen door haar rode mantel kon ze gezien worden.

Een gure wind blies treiterend door Zara's haar en botste tegen haar gezicht op. Haar ogen waren bijna compleet tot spleetjes geknepen, en tranen lekten uit de hoeken. Verdrietig was ze niet, het was de wind die ze uitlokte, de wind en de sneeuw. Ook deze speelde het spelletje mee met de wind en probeerden Zara met een witte deken te bedekken, zoals de spierwitte ondergrond en bomen. Een jas of iets dergelijks bezat zo op dit ogenblik niet, die was gestolen door een ander met dezelfde problemen. Ze huiverde, en sloeg haar armen over elkaar, en haar handen wreven over haar bleke huid, in een poging ze wat minder gevoelloos te maken. De kou was bijtend, en lopen maakte het er niet prettiger op maar ze ploegde verder. Ze had echt zin om hier en nu te transformeren, een wolf had immers een stuk minder last van de kou als een mens. Helaas, het was hier veels te open, nog te dicht bij de wereld van de mensen. Mocht iemand de transformatie zien zou ze enkele dagen later op de brandstapel liggen, waar ze het weliswaar niet meer koud zou hebben, maar waar ze een pijnlijke dood zou sterven.
Zara zuchtte, en waagde het om haar gezicht even naar boven te richten, om te kijken waar ze heenliep. Het winterse licht gaf altijd een totaal ander effect dan de andere seizoenen - helderder, schoner. Ondanks de kou was winter haar favoriete tijd van het jaar, ze hield van de aparte kleuren, de ochtendvorst en de zichtbare adem, als een ijskristal in de lucht. Ook regen vond ze mooi, en er rook niets lekkerder dan een bos met een laagje vers regenwater. Ze liep nu in een ongeveer rechte lijn, dus dat was goed. De paden waren niet meer heel goed te onderscheiden van de rest van het landschap, het was cruciaal om in een rechte lijn voort te ploegen zodat ze toch nog bij haar bestemming uit zou komen.
Terwijl ze keek werd een voorwerp zichtbaar, nog in de verte. Ook dit had een laag sneeuw te verduren gekregen, en daaronder ving ze een rode tint op. Nieuwsgierig versnelde ze haar pas, en boog van haar zorgvuldige rechte koers af. Eenmaal dichterbij kon ze goed zien wat het "voorwerp" was, een meisje met een rode mantel. De wind en de vallende sneeuw samen belette haar zicht en plakte voortdurend aan haar wimpers, ze moest haar best doen om wat te zien. Van wat ze zo kon zien was het meisje een paar jaar ouder als zijzelf, en had eveneens blonde haren, weliswaar een donkerdere tint blond. Ze staarde melancholiek voor zich uit, het spiegelbeeld van verdriet en pijn. Zara bleef een paar meter van haar vandaan staan, en omdat ze niet wist of haar komst opgemerkt was schraapte ze haar keel.

Haar tranen waren op toen ze een iets hoorde. Larentia stond met moeite op. Ze had geen gevoel meer in haar ledematen. Larentia veegde de sneeuw van haar jurk af en sloeg de mantel dichter om haar heen. Ze bekeek het meisje die de eigennaar was van het geluid. Ze schatte haar een paar jaar jonger. Het meisje had blonde haren.
Larentia veegde de sneeuw uit haar gezicht. 'Kan ik u helpen.'Vroeg ze. Larentia keek haar met een verdrietige en pijnlijke blik aan. Haar schouders hingen nu ook. Meetsal stonden ze naar achteren. Ook haar uiterlijk was verwaarloosd. Vroeger was ze altijd vrolijk en ze zag er een stuk mooier er uit. Larentia keek naar beneden en zuchte even.

Het meisje voor haar reageerde nogal traag op haar komst en hees zichzelf overeind terwijl ze het sneeuw van haar mantel afklopte, zodat de diepe rode kleur mooi zichtbaar was. Ze richtte haar aandacht volledig op Zara en opgedroogde tranen waren zichtbaar op haar wangen, hoewel ze nu niet meer huilde. Ze sprak en Zara glimlachte haar vriendelijk toe, een sympathieke uitdrukking op haar gezicht. In een zachte stem antwoordde ze,'Ik geloof dat de rollen omgedraaid horen te zijn. Had ik dat niet beter eerst aan u kunnen vragen? Ge ziet er uit alsof u het moeilijk heeft.' De bezorgdheid in haar stem was oprecht, Zara had er een hekel aan als andere mensen pijn ervoeren en zij niets kon doen om het te verlichten. Nu wist ze natuurlijk de oorzaak nog niet, maar ze wachtte af, ze waren nog te veel vreemdelingen voor elkaar om comfortabel te kunnen praten. Maar een mens zit op een rare manier in elkaar en Zara wist dat dit het praten in zekere gevallen er juist makkelijker op maakte. Ze bleef staan waar ze stond en verschoof de luit op haar rug in een comfortabelere positie. Ze vertwijnde haar bevroren handen in haar haar, in de hoop dat ze daarvan gingen ontdooien, en koos haar volgende woorden zorgvuldig. 'Je kunt me vertrouwen, echt. Ik weet het, we hebben elkaar nog nooit ontmoet maar soms is het makkelijker te praten met een vreemdeling dan iemand die dicht bij je staat, wellicht omdat je daar minder van verwacht. Ze glimlachte verdrietig, en wachtte verder in stilte af tot het meisje gereageerd had.

Larentia keek de meid aan. 'Iedereen ziet er wel eens uit als of ze het moeilijk hebben.'Antwoorde ze. Larentia keek de jongemeid aan. Het kon zijn dat ze bij de jagers hoorde. 'Het is aan niemand om mijn problemen aan te horen.'Sprak ze met een zuivere stem. Larentia rilde even toen de wind koud werd en door haar huid heen sneed.
'Misschien kan ik u wat warmte bieden.' Larentia draaide zich zonder antwoord om en liep weg. Ze merkte van zelf wel of de jongemeid met haar mee zou lopen. Larentia liep steeds verder het bos in. Toen ze er eindelijk was zat ze al weer onder de sneeuw. Larentia ging een oud vervallen stenen huisje in. Ze deed haar mantel uit en hing hem op. Ook trok ze haar schoenen uit. Larentia liep naar haar slaapkamer en trok een andere jurk aan. Ze liep weer terug en liep naar de haard en gooide er meer hout in. Voor de haard stonden er twee simpele schommel stoelen. Links had je een soort aanrecht waar eten op het vuur stond. En aan de rechte kant stond een tafel. In het midden stond nog steeds een bedje voor haar zoontje. Ze had de moed niet om het weg te zetten. Larentia liep naar het eten en roerder er door heen. Ze was net op tijd thuis. Dit huisje had ze een paar jaar terug gevonden. Ze had er haar eigen plek van gemaakt. En met de winter tijden was ze er ook echt blij dat ze dit had. Allen het was zo stil. En ze had ook geen zin om uren lang voor de openhaard te gaan zitten. Dus ging ze altijd naar buiten. Of ze was bij het graf van haar zoontje.

[flut]

Het antwoord van het meisje, sinds ze ouder was en duidelijk volwassen misschien beter jonge vrouw te noemen, klonk Zara koud in de oren. Haar houding was afstotend, de lichaamstaal die ze uitstraalde schreeuwde duidelijk: kom niet verder, ik heb geen hulp nodig. De zoveelste huivering tinkelde over Zara's rug en haar ledematen waren zo stijf, zo koud. Haar handen begonnen een paars tintje te krijgen en de vrees dat ze definitief zouden bevriezen werd groter. Ondanks haar ongeinteresseerde houding had de vrouw haar blijkbaar toch bestudeerd want ze bood warmte aan, een aanbod dat Zara als muziek in de oren klonk. Toen de vrouw met de rode mantel, nog steeds naamloos voor Zara, zich omkeerde en aanstalten maakte om het bos in te gaan haastte Zara zich om haar bij te houden. Ze werd over kronkelende paden geleid, tot er een stenen huisje opdoemde midden in het bos. Het huisje was duidelijk niet in beste staat, zoals de meeste woningen. Langzaam stappend keek Zara haar ogen uit, en draaide haar hoofd in elke richting om haar omgeving zorgvuldig in zich op te nemen. De bitterheid, de bedroefdheid die in de lucht hing was goed te proeven en Zara sloeg met haar rechterhand een kruis, hoewel ze niet bepaald godsdienstig was. Heel vroeger, voor ze verlaten was, was haar familie fanatiek katholiek geweest en Zara miste die tijden wel, maar de lange gebeden en regels hoefden voor haar niet. Ze had ze enkel voor haar moeder ge-eerd, uit respect. Ze wist het niet, misschien kwam het door wie ze was, door wat ze was, hoewel haar vader hier nooit last van had gehad ...
Aarzelend en meer als een klein beetje timide bleef ze bij de openstaande voordeur rondhangen en gluurde naar binnen. Bepaald ruim was het niet, het meubelstuk dat het meest opvielen het kinderbedje die het midden van de ruimte in beslag nam. Besluiteloos wachtte ze af tot haar kille gastvrouwe haar uitnodigde om naar binnen te gaan.

Larentia pakte twee komen en schepte ze vol. Daarna zette ze die op het aanrecht en was verbaast dat de meid nog buiten was. Larentia liep naar de deur en hield hem verder open. In plaats van wat te zeggen trok ze haar naar binnen en plante haar op een van de stoelen bij het openhaard pakte een deken legde die over haar heen en gaf haar daarna de kom met soep. Zelf pakte ze haar eigen soep ook en ging ook zitten. Zonder wat te zeggen dronk ze haar soep op.´Toen die op was keek ze de jongemeid aan. ´Was u verdwaalt.'Vroeg Larentia. Ze gooide meer hout op het vuur en keek de jongemeid aan. Waarom ze dit allemaal deed wist ze niet. Misschien omdat ze nog steeds moedergevoelens had in zich en ze die toch aan iemand moest geven. Larentia slikte even en stond daarna op om nog een kom met soep te pakken. Haar ogen viel op het kinderbedje en even stond ze stil het leek net als of ze een baby hoorde huilen. Larentia schudde haar hoofd en liep verder. Toen ze weer terug kwam ging ze weer ziten en keek het meisje aan. 'Hoorde u niet thuis te blijven met dit weer.'Vroeg ze.

Haar aarzeling had niet gehoeven, en voordat ze er lang stond voelde ze een gewicht aan haar arm en werd ze meegesleurd door de jongevrouw. Als een klein kind die haar plek toegewezen kreeg werd ze op een van de stoelen geparkeerd, vlak bij de open haard. Verbijsterd en wantrouwig volgde ze oplettend de bewegingen van het meisje, onzeker wat er gebeuren zou. Toen ze echter werd ingepakt in een deken, en haar gastvrouwe terugkeerde met een hete kom soep sloeg haar wantrouwigheid in een klap om in dankbaarheid. Haar vingers omklemde krampachtig het bord, en nam een slok. De hete vloeistof brandde in haar keel, ze voelde de warmte door haar lichaam sijpelen. Gauw balanceerde ze de soep op haar schoot en wreef haar verbrande vingers over het rok-gedeelte van haar zachtblauwe jurk. Vppr Zara was winter de favoriete maand van het jaar, desondanks had ze een hekel aan dit gevoel; de overgang van koud naar warm. Binnen enkele momenten zouden haar vingers weer zo pijnlijk gaan tintelen, maar het moest, ze moesten herstellen. Gretig goot ze nog een paar slokken soep naar binnen en glimlachte breed naar haar redder in nood. De koelte tussen haar en de vrouw was langzaam aan het verdwijnen, de barrieres in het proces van afbreken. Zara keek dromerig toe hoe de vlammen in de open haard oplaaide toen er meer hout op werd gegooid.

"Nee, ik was niet verdwaald," antwoordde ze half in trans, in de ban van het vuur. "Ik was op weg naar een .. een rustigere plek, minder bevolkt. De wegen zijn echter niet meer te herkennen en ik was afgeweken van het pad, om door middel van een rechte lijn toch nog mijn koers te behouden. In de verte zag ik u staan, en u stond er zo stil dat ik het verstandig vond een kijkje te gaan nemen." Er was geen behoefte aan om te zeggen dat ze een doodstille plek vond om te transformeren, hoe lang zou het duren eer ze gezocht zou worden als heks?
Zara's ogen volgde nog steeds de bewegingen van haar gastvrouwe, weliswaar wat minder oplettend als net. Haar blikken leidde haar ogen telkens naar het bedje in het midden van de kamer, wellicht een zoontje of dochtertje? Het hinderde haar dat ze geen enkel feit wist over de vrouw voor zich en sprak, "Mijn naam is Zara. En wat mag uw naam wezen?" Op de volgende vraag gaf ze geen antwoord, ze voelde dat deze meid haar leugens zou doorzien, en als ze antwoordde dat ze warmer zou worden als wolf kwam ze nergens.

Larentia nam een slok en genoot er van. Soep was haar lievelings eten en dat maakte ze ook altijd graag.
Ze luisterde naar haar gast en knikte toen ze wat zei. 'Als ik u was zal ik in het bos gaan wonen. Ik weet wat u mee maakt. Het is vaak gevaarlijk daar buiten. En midden in het bos heb je alle ruimte en stilte om je heen.'Zei Larentia. Ze had het er over om als weerwolf in een bos te wonen fijn was maar het kon nog zo veel meer betekenen. Niemand kon hier uit maken dat ze er een was. Of je moest slim genoeg zijn. Of er zelf een zijn dat kan ook nog. Larentia keek naar het vuur voor dat ze pas antwoorde. 'Mijn naam is Larentia.'Zei ze voorzichtig. Iedereen in het dorpje bij het bos kende haar wel nou ja allen als naam dan. Ze werd vaak de trieste dame in het bos genoemt. Het leek wel als of ze geen betere namen konden verzinnen. En er was ook een gerucht dat ze een weerwolf was en haar zoontje had op gegeten. Maar dat laatste was een leugen. Ze zou een kind nooit wat aan durven doen. Laat staan iemand die jonger was dan haar. Behalve als ze haar aan vielen. Larentia dronk haar soep op en keek weer verdrietig voor haar uit.

Het viel Zara op dat de jongevrouw - die haar meedeelde dat zij Larentia heette - dezelfde mening deelde over de rust. Van alle vrouwen die ze ontmoet had waren er maar enkelen die het met haar eens waren, die de wildernis en de stilte niet als een verschrikking zagen maar een moment voor jezelf, een verrukkelijke plek. Natuurlijk speelde het ook mee dat deze vrouw een huisje in the middle of nowhere, op een leeg plekje aan de buitenrand van het bos had gekozen. Wellicht woonde ze hier al van jongs af aan, en kon ze niet wennen aan de drukte van de stad, was ze gewend aan een stille omgeving. Voor Zara was het heel anders geweest, haar jeugd was voorbij, geboren en getogen in een gezin luidruchtige broertjes en zusjes bij wie het niet opkwam dat er mensen waren die van een momentje stilte hielden.
De soep was inmiddels op en Zara hees zichzelf overeind, haar benen en bilspieren stijf van het zitten. Strak ingepakt in de warme plaid liep ze stijfjes naar het fornuis waar de soep oorspronkelijk vandaan was gekomen en plaatste haar kommetje er vlak naast. Thuis had ze meteen naar het beekje gelopen en de kom omgespoeld met het verfrissende beekwater maar sinds ze hier de weg niet kende, en te gast was, liet ze deze zaak even links liggen. Weer schoten haar ogen naar het kinderbedje, het leek wel alsof het ding magnetische kracht uitstraalde. Zara voelde een rilling weer over haar rug schieten en ze sloot haar ogen, afgeleid van het meubelstuk. Een harde nies tuimelde uit haar mond en haar ogen vlogen weer open. Ze haalde haar neus op en wierp een verontschuldigende blik aan Larentia. Ze wist immers hoe bijgelovig mensen hier konden zijn.

Haar wenkbrauwen schoten omhoog en nog eens ademde ze diep in, en proefde de geur die in de lucht hing. Het rook naar natte hond, alsof Larentia rijk genoeg was om zo'n beest te onderhouden. Meestal waren die voor de adel bestemd, en Zara's ogen werden wijd toen ze de andere mogelijkheid bedacht. Weerwolf ! Ze wist toen ze ook maar een stap over de drempel had gezet dat er iets was dat ze meteen op had moeten merken. Zou het .. ? Als ze goed keek, waren er hier en daar haren zichtbaar en zelfs een pluk vacht. Te diep in gedachten verzonken negeerde ze de nieuwe vragen van Larentia en staarde haar aan, in de hoop het raadsel te kunnen ontcijferen. Zou een subtiele hint te gewaagd zijn? Voor de zoveelste keer wachtte Zara besluiteloos af, met de zekerheid dat Larentia de oorverdovende snelle bons van haar hart zou kunnen horen.

Larentia keek op toen het meisje dat Zara bleek te heten op stond. Ongemerkt volgde ze haar. Larentia staarde ondertussen naar het vuur. Toen ze een nies hoorde keek ze om. 'Het geeft niet.' Zei ze zachtjes toen Zara haar aan keek. Larentia was niet bij gelovig en dat zou ze ook nooit worden. Ze keek Zara terug aan en hoorde haar hart slaan.
Larentia stond op pakte de twee komen en de pan. Ze liep naar de deur en deed haar mantel aan. 'Ik ben zo weer.' Daarna deed ze haar schoenen aan en liep het huisje uit. Zou Zara het weten? Larentia schudde haar hoofd en liep naar de dicht bij zijnde beek. Die zowie zo al een 3 kilometer lopen is. Toen Larentia er kwam ging zo door haar knieën en spoelde alles af. Plots hoorde ze een stem. Larentia keek naar achteren en zag plots een man staan die haar zo bekend voor kwam. Nachten had ze nachtmeries gekregen van hen. Larentia stond op en zag plots nog een paar mannen aan komen. Was het toch fout geweest om Zara naar binnen te halen of hoorde ze totaal niet bij hen. Larentia sprong net op tijd weg anderes had ze nu een pijl in haar arm gehad. Larentia draaide zich om en ging op een loop. Toen ze vergenoeg was veranderde ze zich in een wolf. Haar kleren scheurde van haar lichaam af. Ze had nog niet geleerd hier je je kleren ook mee kon nemen in de transformatie. Als ze zich nu weer terug transformeerde dan was ze leterlijk naakt. Larentia draaide zich om en gromde woedend. Ze keek de mannen recht in de ogen aan en zag allen maar ongeloof en woede. Eindelijk hadden ze wat ze wouden. Larentia sprong op een van mannen en brak zijn nek zonder ook maar wat te doen met haar klauwen en of bek. Larentia draaide zich om en deed bij de recht presiec het zelfde. Allen ze had niet op gelet dat er later nog een man bij gekomen. Voor ze het wist werd ze in haar schouder geraakt.
Larentia draaide zich woedend om en dode ook die man. Larentia jankte hard en hoopte dat iemand haar hoorde en hielp. Maar niemand kwam. Dan moest ze het er maar op wagen. Met haar laatste kracht rende ze naar huis. Eenmaal daar aan gekomen kon ze net een stap binnen zitten en viel jankend op de grond van de pijn. Ondertussen veranderde ze terug. Larentia hoopte dat Zara er nog was en haar kon helpen. Met de pijl uit haar schouder te halen en haar op bed kon leggen zo dat ze uit kon rusten en hopen dat het gif niet sterk genoeg was om haar te doden.

De gespannen sfeer had de ruimte geheel gelaten en Zara merkte met verbazing dat het haar niet hinderde dat ook Larentia haar aandachtig bestudeerde. Ze glimlachte dankbaar naar haar, gelukkig, het was een pak voor haar hart dat ze niet bijgelovig was want er zaten er een paar bij. Een enkele keer had ze een glimps opgevangen van een priester met een boetekleed van paardehaar onder zijn bruine kleding, zo bijgelovig konden de mensen zijn. Terwijl haar hart haar opgewonden humeur luid deed weerklinken deed ze een poging om haar geweldig intelligente brein tot leven te schoppen. Er moest toch iets zijn, iets wat niet teveel opviel, een miniscuul tekentje dat alleen door weerwolven onder elkaar kon worden begrepen. Maar het leek wel alsof de kou ook meer als een paar hersencellen gedood hadden en er wilde maar geen idee naar voren springen.
Zara keek toe hoe Larentia de pan en de kommetjes bij elkaar raapte, en haar toeriep, 'Ik ben er zo weer.' Ze verdween om het hoekje van het stenen huisje en Zara luisterde stilletjes totdat ze het geluid van haar voetstappen hoorde vervagen. Ze was alleen, stilte, een momentje rust waarin ze makkelijker kon nadenken over hoe ze haar plan ging uitvoeren. Ze wurmde zich uit de deken en vouwde het zorgvuldig op, waarna ze het op haar stoel mikte. Haar handen grepen naar stabiliteit en zo bleef ze staan, met gebogen hoofd en zich vastklampend aan het aanrecht. Hmm, een idee - had ze genoeg tijd om te transformeren, en haar vacht de muren en het meubilair laten aanraken? Het leek een effectief plan - een weerwolf zou de geur snel genoeg oppikken maar een mens zou geen verschil ruiken met de geur die er op dit moment hing en hoe het zou gaan ruiken, het stonk immers toch al naar natte hond - of wolf, in dit geval. Ze wist dat er hier in de buurt geen stromend water was dus het dichtstbijzijnde beekje moest minstens een halfuur van het pand verwijderd zijn, en met de terugweg erbij gerekend was Larentia wel een uurtje zoet. Na grondig gecontroleerd te hebben of er anderen aanwezig waren plaatste Zara zich in het midden van de kamer, naast het kinderbedje. Het was een krappe bedoeling hier in het huisje en ze moest genoeg ruimte hebben voor de transformatie. Ze liet haar oogleden dichtzakken, als een beschermlaag op haar ogen en concentreerde zich.

Even later stond een lichtgrijze wolf grijnzend in het huisje, kwispelend met haar staart. Het voelde goed om weer in haar wolf-ik te zijn en haar poten verlangden ernaar om een heel eind te rennen, zo hard als ze konden. Zuchtend onderdrukte Zara het gevoel en begon met langzame passen het meubilair te besnuffelen, hier en daar een lichte aanraking achterlatend.
Plotseling bereikte een jankend geluid haar oren en haar hoofd schoot omhoog, onmiddelijk alert. Haar rust was in een klap verpest en even bleef ze stokstijf staan, in volle zicht van de deuropening. Wat was dat, of liever gezegd, wie was dat? En waarom jankte hij of zij zo, en waren en anderen in de buurt? Zara's gezonde verstand herstelde en ze schoot naar de zijkant van de pand om zich tegen de muur te drukken. Voorzichtig gluurde ze naar buiten en het tafereel dat haar tegemoet kwam was schokkend. Een weerwolf strompelde recht op het huisje af, hinkend in een van de voorbenen. Vers bloed vloeide langs een pijl die diep in de schouder verzonken was, en de teef zakte jammerend neer in de deuropening. Een haperende transformatie liet voor Zara in ieder geval geen twijfel meer over dat haar instincten goed waren geweest, en Larentia inderdaad ook een weerwolf was. In de beschutte schaduwen van het huisje benutte ook Zara haar transformatie, als de dood dat iemand haar zou zien. In één spurt griste ze "haar deken" van de stoel en haastte ze zich naar Larentia, zich realiserend dat hun rollen nu waren omgedraaid en zij degene was van wie Larentia afhankelijk was. "Waar liggen je spullen? Oude lappen, iets om de wond te ontsmetten, iets?!" schreeuwde ze half terwijl ze de deken over de volledig naakte vrouw gooide. Zonder een goede hulp zou ze zeker de nacht niet halen, en Zara had er geen flauw benul van wat ze nu moest doen.

[sorry beetje lang geworden maar er gebeurt relatief veel voor de lengte van je post, ik heb altijd nogal wat woorden nodig om op zoiets te reageren xd ]

Larentia was Zara dankbaar toen er een deken over haar heen werd gelecht. Voor dat Larentia wat zei tilde ze haar arm op en legde haar hand om de pijl. Met een pijnlijke schreeuw trok ze hem er uit. 'In die oude kleren kast daar. En op het openhaard staat een flesje met iets waar mee je de wond kan ontsmetten.' Fluisterde ze zwakjes. Larentia voelde de pijn door haar lichaam gaan. Ze moest toe geven dat het een goed soort gif was. Ze begon als een gek te zweten en te trillen. Hoe kon ze ook zo dom zijn om niet eerst goed te luisteren. Misschien had ze hen dan gehoord. Maar nee hoor Larentia was weer eens dom geweest. Ze sloot haar ogen en hoopte dat ze de volgende dag nog zou halen. Maar misschien kon ze beter toch dood gaan. Dan was ze weer terug bij haar zoontje. Toen ze daar aan dacht kwamen er tranen in haar ogen. Ze moest en zou het een plek moeten geven. Maar hoe zou ze dat ooit kunnen doen zonder de hulp van een ander. Maar niemand zou haar snappen toch? Ze kreunde toen ze een steek in haar schouder voelde. Misschien had de pijl wel iets geraakt. Larentia voelde het bloed nog steeds stromen. Als Zara niet snel op schoot zou ze nog dood bloeden.

[Haha maakt niks uit. Ik wou dat ik zulke lange posten kon schrijvenxD]

Haar gastvrouwe/patient kreunde zachtjes en het zweet liep over haar voorhoofd. Trillingen zonden schokjes over haar lichaam en haar gezicht was verdraaid van de pijn, zou er meer als een scherpe punt aan de pijl gezeten hebben? Wellicht een gifsoort, het was niet ongewoon onder soldaten en jagers. "Klerenkast, openhaard," herhaalde ze voor zichzelf, zo zachtjes dat ze niet zeker wist of Larentia het zou kunnen horen. Aan de andere kant was ze een weerwolf, dus had ze hetzelfde verfijnde gehoor als Zara zelf. Ze draaide zich met een ruk om en sprintte over de drempel, wild om zich heen kijkend. Haar luit schommelde onhandig aan het koord op haar rug en voor de eerste keer sinds tijden tilde ze het koord over haar hoofd heen en smeet het instrument in een hoek van de ruimte. Ze hield er niet van om het niet dicht bij zich te hebben, het was haar speciale bron van moed en kracht, twee karaktertrekken die ze hard nodig ging hebben maar het zat écht in de weg. Met zo'n kracht dat ze bijna het deurtje van de kast uit de scharnieren trok smeet ze het open, het kwam met een enorme knal tegen de wand aan en de echo galmde door het pand. Haar handen grabbelde in de kast en ze greep een willekeurige lap stof, zonder een flauw benul te hebben of het uit nieuwe of oude kleding bestond. De lap had een effen rode kleur en ontvouwde zich in de vorm van een rok - perfekt. Rokkenstof was de stevigste van alle soorten kleding en stevigheid kon Zara wel gebruiken nu. Zonder te aarzelen vielen haar ogen op een lang, smal flesje naast de open haard en ze griste het van zijn plaats. Nu nog een touw, of iets om het mee vast te binden. Er mocht geen twijfel bestaan dat de lap af zou vallen, of in de loop van de tijd losser zou raken en haar zorg voor niets geweest zou zijn. Ongelukkig staarde ze naar haar luit, en griste na enige tijd zoeken een mes uit een van de kastjes. Roekeloos sneed ze de banden door van het leren koord en snelde naar buiten met koord, flesje en lap. Ook omklemde haar handen stevig het mes; stel dat de aanvallers terugkwamen was ze in ieder geval enigszins voorbereid.

"Het spijt me dat het zo lang duurde, hou vol, ik doe mijn best," beloofde ze Larentia. Nogal ruw duwde ze haar in een liggende houding en veegde de boosdoener, de pijl, uit haar pad. Ze knielde naast de jongevrouw en opende het flesje ontsmettingsmiddel, waarna ze het flesje boven de wond hield. "Hou vol, bijt op je tanden want dit gaat pijn doen," waarschuwde ze Larentia en voordat deze de tijd had om te reageren en terug te krabbelen had ze al een paar druppels in de wond gegoten. Haar eigen gezicht verkleurde, haar toch al bleke huid werd spierwit terwijl ze meeleefde met Larentia, haar pijn was Zara's pijn geworden nu, haar lot gebonden aan Zara's geneeskundige kennis. Een traan rolde over haar wang en haar handen begonnen te trillen maar toch probeerde Zara zo vlug mogelijk te werken. Met behulp van het mes sneed ze drie brede lappen uit de rok en drukte met de lap op haar schouder. Zo strak mogelijk, maar niet zo strak dat de arm geen bloed meer zou kunnen krijgen wikkelde ze de geimproviseerde bandage om de gapende wond, gevolgd door de tweede en de derde. Het donkerbruine koord van haar geliefde instrument was het volgende ingredient en ze legde een knoop in de twee uiteindes van het leer. Als laatste zond ze een stil gebed naar God, in de hoop dat Hij haar goed gezind was en zou toelaten dat Larentia snel weer bij de mensen zou zijn.

Larentia hoorde duidelijk hoe Zara door haar huis liep. Ze probeerde zich daar op te concenteren zodat ze de pijn wat minder voelde. Maar het hielp niet. Het duurde een hele tijd voor dat Zara weer terug kwam. Al snel zag ze Zara naar haar toe gaan. Ze knikte allen maar en kreunde van de pijn toen ze ruw liggend werd gedrukt.
Larentia zette haar tanden stevig op elkaar en ze gromde en kronkelde van de pijn. Larentia voelde hoe Zara de lappen om haar schouder deed en al snel voelde ze iets een soort stouw of zo iets om de lappen heen gaan. Larentia was Zara zo dankbaar allen kon ze dat nu niet laten zien. Met moeite stond ze op en sloeg de deken steverger om haar heen. Ze stronkelde naar het bed en ging er voorzichtig in liggen. Larentias hoofd raakte nog net de stof en ze viel in slaap.
Hopend dat ze nog wakker werd.

Zara's zorgvuldige zorgen bleken niet een instant wondermiddel te zijn en enigszins hulpeloos keek ze toe hoe Larentia van de pijn verging. Nadat ze klaar was met haar hele lappentruc krabbelde ze overeind en verplaatste zich met struikelende passen richting beddestee. Oververmoeid liet ze zich vallen en bleef ze daar liggen. Zara keek toe hoe haar ademhaling rustiger werd naarmate ze dieper in haar dromen verzonken raakte. Waarschijnlijk zou ze vannacht onophoudelijk woelen en wakker worden, woelen en wakker worden. De pijn was zo intens geweest dat je daar gewoon niet een hele nacht doorheen kon slapen. Besluiteloos ijsbeerde Zara heen en weer, en besloot een rondje omgeving te stappen. Zodoende kon ze haar voorlopige woonplaats verkennen - ze zou minstens een paar dagen bij Larentia moeten blijven om haar in leven te houden - en om te kijken of de aanvallers weg waren. Zij had ze zelf niet gezien maar ze kon zich voorstellen wat voor types het geweest waren - gespierde, arrogante mannen die alleen maar uit waren op een beloning van hun meerderen. Roem - de weerwolvenjagers, wow wat goed! Ze had zo'n donkerbruin vermoeden dat Larentia per ongeluk voor hun ogen getransformeerd had, en dat ze hun kans gegrepen hadden.

Het werd een kort rondje, ze liep in een straal van niet meer als dertig meter om het huisje heen en alles was stil, er was geen kip meer. Haar ogen vielen op diepe voetsporen links naast haar in de sneeuw, een opmerkelijk fenomeen. Ze waren overduidelijk van Larentia - ze liepen in hetzelfde pad, dezelfde rechte lijn, maar van het een op het andere moment veranderden ze van mensensporen in wolvenpootafdrukken. Hoofdschuddend, en mompelend over onvoorzichtigheid schopte Zara met haar eigen voeten de sneeuw overhoop, in een poging de overgang te doen vervagen. Een poos later kwam ze weer eens bij de voordeur terecht en ze stapte het huisje in, nu verzekerd dat er niemand meer was hier in het hart van het bos. Zonder te aarzelen transformeerde ze, met kleren en al - dit was iets dat ze misschien aan Larentia zou kunnen leren - en stak met kalme passen de kamer over. Oplettend dat ze niet bovenop haar "gastvrouwe" belandde, sprong ze behendig op het bed en krulde zich op tot een balletje, haar grijze staart over haar poten. Haar ogen waren strak gericht op de deur en waakzaam bleef ze liggen tot Larentia uit zichzelf wakker werd.

Larentia voelde de pijn goed maar toch sliep ze wel een uur of drie vast. Plots schrok ze wakker. Haar keel was droog en ze had nu ook hooge koorts mag toch had ze het koud. Larentia probeerde uit het bed te komen en pakte iets uit de kast wat ze aan trok. Ze kreunde toen de stof haar schouder raakt. Met moeite liep ze naar de keuken. Larentia pakte een kom en wou naar buiten lopen. Maar ze viel op de grond neer. Een kreun van pijn kwam uit haar mond. Ze probeerde op te staan maar het lukte niet ze was te zwak. Al die tijd had ze niet gemerkt dat Zara op haar bed lag als wolf.


-Flut-

Zara voelde dat haar ogen moe begonnen te worden, zelfs voor een wolf was drie uur lang alert zijn wel een moeilijke opgave. Haar oogleden begonnen wat te hangen en ze geeuwde, waarbij ze een rij vlijmscherpe tanden onthulde. Zonder dat ze iets deed voelde ze dat haar lichaam bewoog en ze hief haar kop op naar de slapende jonge vrouw. Larentia was inmiddels wakker geworden en ze bewoog zwakjes, het was een duidelijke poging om uit het bed op te staan. Zara schoof naar achter, zodat de deken wat minder strak stond van het gewicht, en Larentia daarbij een zetje in de rug gaf met het opstaan. Deze strompelde naar de keuken en rommelde wat in de kastjes rond, dezelfde kom die zij eerder gebruikt had werd tevoorschijn getoverd. Nog een paar wankele passen om de kamer te doorkruisen, en halverwege de voordeur en het keukenkastje stortte ze in. Hoofdschuddend keek Zara toe, een sympathieke blik in haar grijsblauwe ogen toen Larentia er niet in slaagde om op te staan. Ze voelde de blik van de vrouw de kamer rondgaan en rustte op haar, op Zara. Wat was het dat ze in haar blik bespeurde - verbazing, angst? Nee, gekkigheid, de mogelijkheid dat het angst was schopte ze meteen de deur uit want over het algemeen was een weerwolf niet bang van een andere weerwolf, tenzij hij of zij daar een goede reden voor had. Zuchtend hees Zara zichzelf overeind en verliet het door haar verwarmde plekje op het beddesteetje. Ze geeuwde nogmaals, en rekte zich even uit. Met een lenige sprong belandde ze op de grond naast het bed en stapte ze rustig richting Larentia. Ze zag in één oogopslag dat het niet de wond was die Larentia de kracht ontnam, maar de toenemende koorts. 'Je moet minstens een dag blijven liggen, alles wat staand moet gebeuren doe ik wel voor je, als jij maar blijft liggen,' sprak ze, er helemaal niet bij nadenkend dat Larentia het niet zou kunnen verstaan. Een mens kon immers geen wolf verstaan, ook al was deze persoon eveneens een weerwolf. Voorzichtig hapte ze daarom maar in de mouw van Larentia's japon en sleepte haar terug naar het bed, waarna ze hoopte dat ze de rest zelf zou kunnen doen.

[ook flut xd]

Larentia bleef Zara aan kijken. Wat nou als ze haar wat aan deed. Daar was nu toch wel de kans voor. Larentia keek haar aan toen Zara wat zei. Ze schudde haar hoofd als teken dat ze het niet verstond. Larentia liep met moeite mee naar het bed en kroop er weer voorzichtig in. Nog steeds had ze een dorst maar ze kon nu niks halen. Larentia sloot even haar ogen maar daarna opende ze hem weer. 'Water.'Fluisterde ze zachtjes. Larentia kreeg het plots warm maar ze had de kracht er niet voor om de dekens van haar af te schoppen.

-Fluter dan flut-

Als een brave patient hees Larentia zich met zichtbare moeite weer haar bed in met de dekens over zich heen. Ze had aanzienlijke koorts en Zara trok de dekens enigszins naar achteren, zodat ze het wat koeler zou hebben. Helemaal eraf was niet goed, en bovendien kon ze zich niet voorstellen dat iemand in hun mensenvorm kon slapen zonder iets bovenop zich. Zij kon dat in ieder geval niet, alleen als wolf had ze niets nodig omdat haar warme vacht als een dekentje diende. "Water," klonk het zachtjes, en zonder een woord te zeggen beende Zara naar de keuken. Omdat het nogal onhandig is om als wolf een kommetje uit een kast te pakken, naar de beek te lopen en deze met water en al terug te brengen transformeerde ze terug in mensenvorm, in het volle zicht van Larentia. Niet dat het uitmaakte, deze was immers ook een weerwolf. Ze handelde snel en bukte zich bij de beek. Koud water splashte op haar gezicht en verfrist richtte ze met een zucht haar gezicht op. Ze hoopte met al haar hart dat een of andere god ergens haar gebed verhoord had en Larentia zo snel mogelijk beter zou maken, zodat ze verder konden trekken. Het was hier niet veilig en Zara was vastberaden de jonge vrouw weg te trekken van haar huisje in het woud, weg van deze jagers.
Haar blik gleed over haar omgeving en viel op een pakketje spullen vlak bij de rivier, en haar hart bevroor bijna - overduidelijk niet van de kou. Het pakketje bestond uit een versleten rugtas, een eikenhouten boog met een sierlijke pijl nog op het paardenhaar gespannen, en een paar leren laarzen. Met grote ogen zat Zara verstijfd naar de pijl te kijken, en een beeld flitste voor haar ogen, ze zag duidelijk hoe Larentia een identieke pijl uit haar schouder trok. Voetstappen weerklonken in de verte en Zara greep het kommetje en spurtte terug naar het huisje van Larentia. "Drink," beval ze haar, en begon gehaast in Larentia's kasten te graaien, op zoek naar proviand en spullen die ze mee zouden moeten nemen. Terwijl ze dit deed sprak ze Larentia toe, haar toon kortaf en beverig. "We moeten weg, de jagers zijn terug en je weet dat ze altijd versterking halen, ze kunnen hier over een uur zijn maar het kan ook vijf minuten duren. In zo kort mogelijke tijd wil ik hier weg zijn, verdwenen. En dat gaat het snelst in wolvenvorm want die rennen harder en zijn moeilijker op te sporen, dus ik ga je een trucje leren om he kleding mee te nemen. Begrijp je wel?" De lettergrepen vloeiden in elkaar over, zo gestresst begon ze te worden en ze hoopte met al haar hart dat Larentia niet eigenwijs ging doen en de eis zou stellen dat ze hier wou blijven, samen met het kinderbedje.

Larentia keek Zara naar en sloot haar ogen. Toen ze weer was deed ze haar ogen los en nam dankbaar de kom aan.
Larentia dronk gulzig alles op. Wat had ze een dorst. Ondertussen keek ze toe hoe Zara spullen pakte. Wat was ze vanplan. Larentia deed moeite om te volgen wat ze zei. 'Dat kan niet. Ze zijn dood allemaal.'Sprak ze. Larentia kon hier niet weg. Nog niet. Ze stond met moeite op en liep naar het kinderbedje. Ze kon niet gaan. Zara moest maar allen vertrekken. Ze was nog liever dood dan dat ze dit huis verlied. Dit wat het enigste wat ze had. Sinds dat haar kindje vermoord was. Larentia beet op haar lip en keek naar boven. Ze moest gewoon. Ze kon Zara niet allen laten gaan. Met moeite draaide ze zich om en liep terug naar haar slaapkamer. Daar begon ze aan de bedstede te trekken en pakte het mentalte bakje dat er onder lag. Daar in lag geld dat ze vast en zeker nodig zoude hebben. Daarna draaide ze zich om en keek Zara aan. 'Ik breng je vergenoeg weg en dan ga ik terug.' Antwoorde ze. Zara zal haar vast niet tegen houden. Ze was nu toch al dood geschereven. En al helemaal als ze nog zou moeten rennen in haar wolven vorm.
Larentia wachtte op dat Zara uit zou leggen hoe ze het moest doen.

Zoals verwacht stribbelde Larentia meteen tegen en Zara slaakte een geirriteerde zucht. "O ja? Kan je er honderd procent zeker van zijn dat je ze allemaal hebt gedood? Hoe weet je dat er niet ééntje als scout overbleef? Dat diegene er niet vanaf het eerste moment al vandoor ging om het hele dorp in te lichten, en zijn makkers te halen? Als je blijft ben je inderdaad ten dode opgeschreven en ik wil het na deze toestand met die pijl niet hebben dat je jezelf opoffert voor sentimenteel gedrag aan een huis, of aan een kinderbedje. Vloekend banjerde Zara in het rond, hier en daar spullen in haar tas proppend die ze nodig zouden hebben, en ondertussen nadacht hoe ze het beste hun sporen zou kunnen laten verdwijnen. Ook Larentia was inmiddels helemaal uit vanonder de dekens gekropen, en toverde een metalen bakje tevoorschijn. Het gespaarde geld wat er in lag nam ze mee en ze hield vol, "ik breng je vergenoeg weg en dan ga ik terug." Een lage grom ontsnapte Zara en ze snauwde, "Ik had je ook laten verrotten met je mooie giftige wond. Je komt haast nooit een soortgenoot tegen, dat weet je zelfs donders goed en ik mis het, om vrienden te hebben en met anderen om te gaan. Hierom moet je mee, zelfs verder dan "ver genoeg"." Er was geen ander zo koppig als Zara en ze wist dat ze Larentia zou kunnen overhalen om mee te gaan, als ze maar meer tijd kreeg. Voorlopig liet ze het hierbij rusten en wierp een blik over haar schouder, om te zorgen dat Larentia haar wel écht volgde. Nog in het huisje transformeerde ze en een wolf racete uit het oude huisje, vurig hopend dat Larentia zou volgen.

Larentia slikte toen ze een hele preek kreeg. Waarom hield ze haar mond niet gewoon. Toen Zara over het kinderbedje begon moest ze blij wezen dat ze te zwak was om Zara wat aan te doen. Larentia begon terug te grommen maar ze deed niks. Zara had gelijk al weer. Het kwam haast niet voor dat je iemand van het zelfde soort tegen komt.
Larentia volgde Zara maar ze haakte toen ze het kinderbedje weer zag. Ze kon hier niet weg. Morgen zal ze terug komen. En het boeide haar niet als Zara daar tegen was. Larentia liep er heen en raakte nog een laatste keer het bedje aan. Daarna hoorde ze voetstappen dichter bij komen. Larentia veranderde en wou het huisje uit rennen maar er kwam een schaduw dichter bij. Larentie keek omzich heen. Er was nog maar een uit weg een pijnlijke. Larentia zette een paar stappen acher uit en nam een aan loop. Ze sloot haar ogen en sprong door de ruit heen. Larentia begon als een gek te rennen en rende achter Zara aan. Met moeite kon ze haar bij houden. Maar toch lukte het haar.

Het verschrikkelijke geluid van versplinterend glas klonk achter Zara en verschrikt keek ze met een ruk om. Ontzet keek ze toe hoe Larentia uit het raam tuimelde, en een nieuwe woedevlaag deed haar grommen. Tegen wie vocht ze eigenlijk; tegen de jagers, of tegen God die zijn allerbest deed om Larentia niet in leven te houden en haar voor de hemel probeerde weg te kapen? Verontwaardigd pruttelend over mensen die niet wilden luisteren draaide ze zich om en beende naar Larentia toe, die inmiddels alweer naar haar toe kwam en ze bijna een botsing kregen. Op het laatste nippertje ontweek Zara Larentia en maakte het rondje af totdat ze weer voor haar stond. "Was de voordeur niet spectaculair genoeg? informeerde ze ijzig. "Zo blijft die bandage niet zitten, en zal je niet doodgaan aan het gif maar aan het bloed dat eruit stroomt. Bovendien zal je toch echt moeten transformeren, zo zal het dus echt niet opschieten. Kleren en al, hup, tempo," ratelde ze, en ze trappelde ongeduldig. Ze schoot ook niet op! Ineens realiserend dat Larentia al eerder moeite had gehad met het transformeren met kleding, voegde ze toe, "Transformeren met kleding is een stuk handiger, ik heb namelijk geen schone kleding mee en het lijkt me dat je niet poedelnaakt rond wilt lopen, dus luister goed. Tijdens de transformatie moet je je goed concentreren, en moet je de beelden voor je zien. Je moet je indenken dat je met kleren en al in je wolvenvorm terecht komt, meer theorie is er niet." En nogmaals draaide ze zich om en begon een paar passen te zetten, in de hoop dat Larentia zou opschieten als ze merkte dat Zara zonder haar het bos verliet.

Larentia rolde met haar ogen. 'En zeker gepakt worden wou je zeggen.'Riep ze kill naar haar. Het kon niet anders. En waar bemoeide ze zich mee. Larentia wist echt wel wat ze deed. Larentia keek woedend naar Zara. Ze deed wat Zara zei en het hielp. Als goed is zaten haar kleren straks nog aan haar lijf. Larentia rende achter Zara aan en gromde woedend. Door haar moest ze nu haar huis verlaten. Waarom luisterde Larentia naar haar. Ze was zeker toch een paar jaar ouder dan Zara. 'Denk maar niet dat ik altijd naar je luister.'Gromde ze dan ook. Wat een lef had Zara om haar zo te behandelen. Maar Larentia luisterde nu allen maar omdat ze niet sterk genoeg was. En Zara was haar enigste red middel voor nu.