where it all begins

(ik dacht: ik begin gewoon een topic. Iedereen mag er wat bijschrijven)

Op een kleine boerderij een eindje weg uit het dorp liep een meisje met prachtige rode haren.
Ze had een lange zwarte jurk aan en zoals altijd had ze haar lange, mooie, rode haren los langs haar gezicht hangen.
Het meisje wat de naam Christin Falls droeg was niet zomaar een boeren meisje.
Nee, zij was bijzonder.
Maar voor nu was ze een normaal meisje van 16 die bezig was met de kippen te voeren.
Maar toch, ondanks dat ze pas 16 was, had ze al veel megemaakt.
3 jaar geleden, toen ze nog maar 13 jaar oud was, had ze werkelijk iets vreselijks meegemaakt.
3 jaar geleden op deze datum raakte ze haar hele familie kwijt.
Toen wist ze nog niet dat ze haar dierbare moeder en vervelende broers nooit meer zou zien.....

"Christin! Wil je de kippen even voeren?" Schreeuwde de moeder van Christin.
Christin sjokte dus maar naar de schuurdeur en sprokkelde alle spullen bij elkaar om de kippen te kunnen voeren.
Dat was haar dagelijkse klusje, de kippen.
Ze wist dat ze zo de eieren moest rapen dus dat ging ze maar ook alvast doen.
Onderweg naar het kippenhok, die in hun kleine stukje bos stond, kwam ze een man tegen die erg nors keek.
Ze liep er maar snel langs, zo'n man kon nooit wat goeds betekenen.
Toen ze klaar was met de kippen voeren en de eieren rapen en terug kwam bij hun huis zag ze het.
Het huis stond in lichterlaaien.
Ze liet alles uit haar handen vallen, de eieren braken, en ze rende meteen naar het huis.
Er was niemand meer, iedereen was weg, verbrandt.
Christin wist meteen dat er een boze menigte was geweest en ze blijkbaar verdacht waren van hekserij.
Daarom keek die mand dus zo nors.
Ze besefte dat het geen nut had om hier nog langer rond te hangen en dus pakte ze haar spullen (dat was niet veel meer) en ging op zoek naar een nieuwe plek om te wonen.

Een maand later had ze het kleine boerderijtje waar ze nu woonde gevonden.
Ze deed hier alles zelf, de kippen voeren, koeien melken en schapen scheren.
Ze had het dus altijd druk.
Opeen schoot er een zwarte kat lang de benen van Christin Falls.
Ze schrok zich dood, een zwarte kat betekende ongeluk!
Maar betekende het wel echt ongeluk?

edit: probeer om niet naar elke zin op enter te drukken maar gewoon door te schrijven

Met veel stampij achter haar rende ze tussen de boerderijen door. Ze had voor de zoveelste keer een kip gesloten. Ze wist goed genoeg dat het officieel niet mocht. Ze mocht niet stelen maar ze had eten nodig en ze had niet alle tijd om te jagen. Ze moest zo naar het kasteel en ze moest nog haar nette kleren aantrekken en haar haar doen. Ze kon moeilijk in haar oude kloffie op het bal verschijnen. Daar zou de ridder die haar meenam zeker niet blij me zijn. dus had ze snel een kip gestolen bij een van de boeren. Ze had veel makkelijker naar een weerwolf boer kunnen gaan. Maar dan had ze er voor moeten betalen en zo veel kreeg ze nou ook niet weer betaald. Als ze al het geld wat ze voor de kleren moest betalen die ze moest dragen van de ridders voor het bal bij elkaar legde was haar salaris al bijna op. Veder had ze nog anderen kosten als huur en belasting zo was ze bijna door haar geld heen. Gelukkig kon ze nog jagen voor haar voedsel in haar weerwolven vorm ander sterfte ze van de honger. Niet net als al die hoge jonkvrouwen die op het kasteel rond liepen en rond moesten komen van papie geld of van hun man. Maar als ze een gewoon mens was geweest had ze hoogstwaarschijnlijk ook niet zoon grote eetlust. 'kippendief, stop die hond' werd er achter haar geroepen. Hey ik ben geen hond dacht ze in zich zelf. Maar ze kon moeilijk opstaan en transformeren als een mens anders zou ze als een heks veroordeeld worden en op de vuurstapel belande net als haar ouders. Had ze eindelijk gevonden maar vond ze ze wel op een brandstapel. Ze had meteen omgekeerd. Dat haar ouders verbrand waren dat wilde ze niet op haar net vlies.

Ze draaide haar hoofd even om te kijken of de boer nog achter haar rende. Helaas had ze deze keer pech en had deze boer redelijke conditie. Ze keek meteen naar voren of ze misschien een uit weg zag. Maar ze zag enkel een meisje staan die niet leek op te merken dat ze er was. Ze wilde nog stoppen maar ze vast veel te laat. Met grote vaart boste ze op het meisje en samen met haar rolde ze het dicht bijstaande gebouw in. terwijl dat gebeurde veranderd ze van wolf naar mens. Shit dacht ze hopelijk had de persoon niet in de gaten dat er een wolf tegen haar was gebost en dat er nu een meisje langs haar lag.

(oke iets langer dan ik had verwacht)

Dat een zwarte kat ongeluk bracht was maar bijgeloof.
Dat wist Christin ook wel.
Maar toch, ze had het gevoel dat er wat vreselijks zou gebeuren.
Of iniedergeval iets bijzonders.
Ze was net klaar met de kippen voeren en stond met haar rug naar het tafereel wat achter haar gebeurde.
Ze had geen idee dat er een prachtige witte wolf een kip had gestolen bij een boer en dat die boer haar te pakken wou krijgen.
Net toen ze zich omdraaide om naar de koeien te gaan rende er een witte wolf tegen haar aan.
Ze gilde want ze was doodbang voor wolven.
Ze hield haar ogen stijf dicht, ze was ervan overtuigd dat die wolf haar zou verslinden.
Christin en de witte wolf rolde samen de heuvel af en kwamen pas tot stilstand tegen de muur van haar kleine huisje.
Toen ze de berg afrolde had ze zo'n enorme snelheid gemaakt dat ze met een noodvaart tegen de muur was gebotst en haar arm nu vreselijk veel pijn deed.
Maar dat was ook het enige wat ze voelde, Christin had verwacht dat beten zou voelen in haar been of buik, maar ze voelde alleen de pijn in haar arm.
Heel langzaam deed ze haar ogen open en ze gilde weer, dit keer vele malen harder dan de eerste keer.
Inplaats van een sneeuw witte wolf, lag er nu een een meisje met krullend haar naast haar!
Maar, maar, dat kon helemaal niet.
Ze was ervan overtuigd dat er een witte wolf tegen haar opgebotst was, geen meisje van haar leeftijd!
Christin Falls krabbelde snel op en keek met grote ogen naar het meisje die nog op de grond lag.
w-w-wie of w-w-wat ben jij! stotterde Christin.
Dit was hekserij dat kon niet anders!

(sorry hij is een beetje lang geworden)

edit: Probeer niet na elke punt op enter te drukken maar gewoon door te typen dat leest voor anderen mensen veel fijner

Snel stond ze op ze begon met haar kleren af kloppen maar snel keek ze of de boer nog achter haar na zat. Ze zag de boer net aankomen lopen zijn gezicht stond nog steeds pissig. 'Heb jullie een hond gezien' vroeg hij op de zelfde toon als heel zijn lichaam uitstraalde. 'hond, nee geen enkel dier gezien dan wat kippen' loog ze. gelukkig was ze goed geworden in liegen over haar wolven gedaante. Na dat de boer weg was griste ze snel de kip van de grond. Daarna draaide zich naar het meisje. Met grote ogen werd ze aangestaard. 'w-w-wie of w-w-wat ben jij!' riep het meisje angstig.
Hum raar. Dat het meisje dat vroeg. De geur van mensen hing wel om haar heen maar ze had het niet van zich zelf. Maar toch vroeg ze wie en vooral wat ze was. Silver keek het meisje even met een schuine kop aan vreemd dat was dit meisje wel. 'Silver aangenaam' zij ze kort. Ze maakte even een korte buiging. 'tekenaar van beroep' vervolgde ze. 'sorry ik had veel haast en door die stomme boer die een hond achter na rende zag ik je niet staan' antwoorden ze maar. Het meisje rook misschien naar een weerwolf maar ze leek er niet veel van te weten en voor het zeker voor het onzekere loog ze maar. 'en wat ik ben het zelfde als jouw, niks vreemd' het leek het haar slim om het zo te zeggen. Als het een halfling was die niet wist dat ze een weerwolf was zou ze het vanzelf wel snappen en zo loog ze immers ook niet. Oke zelf was ze geen halfling maar een volbloed. Ze keek even rond en zag dat niks beschadig was. gelukkig dan hoefde ze ook niks te betalen en kon ze een nieuwe tekenblok kopen want die van nu zat bijna vol.
Ze keek naar het meisje en zag dat die ondertussen nog steeds met grote ogen naar haar stond te kijken. 'en jij bent' vroeg ze.

Mijn naam is Christin Falls, maar ik noem mijzelf altijd Ekster. En jij bent helemaal niet net zo als mij! Er botste een witte wolf tegen me op en niet een meisje! Je bent een weerwolf of niet!? Ekster besloot meteen to the point te komen. Ze was zich dood geschrokken en wist zeker dat ze het goed had gezien. Haar arm deed nog steeds vreselijk veel pijn. Als Eksters arm gebroken was was ze verdoemd! Met een gebroken arm kon ze niks doen. Die moest dan rusten en dan verdiende ze niks meer. "Je liegt!" schreeuwde Ekster. "Je bent wel degelijk heel vreemder dan mij!" Ekster was helemaal over haar toeren en doodsbang. Dit kon gewoon niet! Weerwolven bestonden niet en als ze wel bestonden wou Ekster dat ze het niet geweten had. Ekster stond nog steeds stijf van de angst met grote ogen naar het meisje, die eerder een witte wolf was, te kijken. Vervloekte zwarte kat! Waarom moest die nou net langs haar benen lopen.

Het meisje leek helemaal over haar toeren te gaan. Silver hield haar hoofd schuin terwijl ze ekster vreemd aan keek. Als ze nu in haar wolven gedaante was hing haar oor nu slap. Als ze dan in het water keek vond ze dat zo grappig gezicht. Ekster rare naam. Maar zo leek het meisje zich zelf te noemen. Ze begon van alles en nog wat te zeggen, dat zij wel vreemder was en dat ze zou liegen.
'liegen ik lieg nooit en jij en ik zijn gewoon het zelfde hoor.' antwoorden ze deze keer. Ze liegde over dat ze nooit loog. Nou kon het nog beter. Maar ze moest het wel. Als een echt mens hoorde wat ze was dan zou ze op de brandstapel eindigen en ze wilde niet de zelfde dood als haar ouders. Dat wilde ze niet. Ze had hun blik op hun gezichten nog net kunnen zien. De blik van de blijheid dat ze hun dochter nog een keer hadden kunnen zien voor dat ze zoude sterven. Ze schrok uit haar gedachten toen een kip opeens op vloog. 'euh maar ik moet gaan, ik heb al te veel tijd verloren en me haar is nu nog meer een puinhoop.' ze draaide om en ze begon te lopen terwijl ze vast begon met de veren uit de kip te plukken

Ekster dwong zichzelf tot bedaren te laten komen en rende achter het meisje aan. Ze zag dat ze de veren al uit de kip aan het trekken was. Op één of andere manier was ze niet bang voor het meisje. Dat was er vreemd want ze was nota bene een weerwolf. Het meisje leek niet te merken dat Ekster achter haar stond want toen ze een hand op haar schouder legde schrok ze: "Ik weet dat je een weerwolf ben maar ik zal het tegen niemand zeggen hoor. Rustig maar." Ekster had wel eens gezien dat er in het dorp weerwolven werden verbrandt op de brandstapel, en dat verdiende niemand. Zelfs een weerwolf verdiende niet. Opeens gierde er een vleug van wanhoop door het lijf van Ekster: ze had gezegd dat ze het zelfde was als Ekster. Maar, maar, dat betekende dat Ekster dan ook een weerwolf moest zijn. Of was het gewoon een leugen zodat ze zou denken dat het meisje geen weerwolf was. Als deze gedachten gierden als een tornado in een paar seconden door het hoofd van Ekster. "Sorry dat ik net zo boos werdt. Hoe heet je trouwens?" Ekster keek het meisje met een bemoedigende glimlach aan. Ekster had oprecht spijt van haar uitspatting. Ze hoopte dat het meisje haar zou vergeven.

Ze schrok zich kapot toen ze opeens een hand op haar schouder voelde. Ze draaide zich direcht om en sloeg de hand weg terwijl ze haar lip op trok en een bijna onhoorbare grom te horen was. Ze keek recht in de ogen van het meisje. 'hou het er maar op dat ik het zelfde ben als jij ' zij ze simpel. Ze wilde weer aan lopen maar bedacht zich toch. 'Dus als je mij verraadt, verraad je je zelf ook. Niet dat er veel te veraden valt maar dan nog' zij ze kort. Na dat meisje vroeg wie ze was keek ze weer even aan. 'dat heb ik je al verteld dus beter op letten' antwoorde ze. Ze keek even naar de kip aar ze ondertussen de helft van de veren uit had getrokken. Dat was wel genoeg om het vlees uit te vissen. Ze draaide zich om maar bleef na een stukje lopen even staan om te controleren of het meisje haar deze keer niet weer achter na liep.